Είναι «μπεστσελερού» η Ελενα Φερράντε; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Συνδέεται με σχόλια που είδαν το φως τις προηγούμενες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (συγκεκριμένα στο Facebook) με αφορμή τη συζήτηση που είχε η Φερράντε με τους μεταφραστές της. Η συζήτηση αυτή, στην οποία συμμετείχε και η μεταφράστριά της στα ελληνικά Δήμητρα Δότση, δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα σε πολλά διεθνή μέσα (στην Ελλάδα αποκλειστικά από «Το Βήμα») και έγινε με αφορμή την παγκόσμια έκδοση του νέου μυθιστορήματος της Φερράντε «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων» (Πατάκης).
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό καθώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν αναγνώστες, θεατές και, το χειρότερο, κριτικοί που συνδέουν την επιτυχία με την ποιότητα. Σύμφωνα με αυτούς ένα επιτυχημένο (ευπώλητο) βιβλίο είναι αναγκαστικά κακό. Θα νόμιζε κανείς ότι περίπου δύο αιώνες μετά από εκείνο το περίφημο άρθρο του Σεντ-Μπεβ (1839) για τη «βιομηχανική λογοτεχνία» με το οποίο κατεδαφίζονταν ως «μπεστσελεράδες» (φυσικά, ο «όρος» δεν υπήρχε τότε) συγγραφείς όπως ο Μπαλζάκ ή ο Δουμάς, αυτή η αντίληψη θα είχε εξαλειφθεί. Κι όμως υπάρχει, παρότι οι καλλιτέχνες-δημιουργοί, από τον Βέρντι και τον Βάγκνερ έως τον Ντίκενς, τον Ουγκό, τον Ζολά ή τον Τρούμαν Καπότε, έκαναν τα πάντα για να έχουν μεγάλο κοινό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
