Εγώ γνώρισα την ποίηση της Κικής Δημουλά προτού γνωρίσω την ίδια. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν εκδόθηκε «Το λίγο του κόσμου», που εμένα τότε με συντάραξε, με συγκλόνισε. Σε εκείνο το βιβλίο η Δημουλά δήλωσε «παρούσα», το ένιωσαν όλοι, άλλοι με αγαλλίαση, ανάμεσά τους κι εγώ, κι άλλοι με ελεγχόμενο ακόμη φθόνο. Εκτοτε άρχισε η κατακόρυφη απογείωση της Δημουλά, με αυτή τη συλλογή και με τα όσα θαυμαστά ακολούθησαν. Μια τέτοια πορεία δεν τη συναντάει κανείς εύκολα, ούτε και «συγχωρείται» εύκολα. Το «Λίγο του κόσμου» αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο ενός ποιητικού κόσμου που δύσκολα ερμηνεύεται και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να ερμηνευτεί μονοδιάστατα. Δεν έφτιαξε μονάχα τη δική της περιοχή, αλλά μια ολόκληρη επικράτεια, ένα εκτενές, ευρύτατο ποιητικό τοπίο.
Είναι, νομίζω, διακριτή η περίπτωση της Δημουλά, γιατί προκαλεί μικροταραχές στην ίδια τη γλώσσα, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται και ανατρέπει τους στίχους σε κάνει να μην ξέρεις τι σε περιμένει, αλλά και τις λέξεις, λέξεις όχι άγνωστες ακριβώς τις διαπλέκει με λέξεις πολυφορεμένες, κι όλες μαζί ανανεώνονται, θαρρείς, από μια δύναμη η οποία απελευθερώνεται μες στα ποιήματα. Αυτό το ένστικτο που είχε η Δημουλά με την ελληνική γλώσσα, αυτά που έκανε κι αυτά που της έβγαιναν με απλά καθημερινά υλικά, σε αφήνουν ενίοτε άναυδο, είναι να σου φεύγει το μυαλό. Ξέρετε, για ορισμένους πούρους ποιητές ή κριτικούς ή άλλους πολλούς, το να γίνεται αμέσως καταληπτό ένα ποίημα συνιστά μεγάλο ελάττωμα και πρέπει να αποφεύγεται. Και έρχεται η Δημουλά και διακονεί την ποίηση με μια γλώσσα κρυστάλλινη, κατανοητή και βέβαια απολαυστική. Ας πούμε, το ποίημα «Ο πληθυντικός αριθμός» είναι σπουδαίο και γι’ αυτό είναι τόσο δημοφιλές. Δεν μπορεί να μην είναι σπουδαίο επειδή είναι δημοφιλές. Μπορεί και να μην άρεσε αυτό στην ίδια, το «λαϊκή ποιήτρια» που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες, αλλά έτσι διαβάστηκε, κι αυτό εγώ το θεωρώ τεράστια τιμή. Εχω την αίσθηση, τέλος, ότι η ποίησή της θα έχει διάρκεια, γιατί το έργο της θα περιφρουρηθεί και, σαν σε κιβωτό, η αγάπη και ο θαυμασμός θα περάσουν στις επόμενους. Οι νεότερες γενιές δεν θα έχουν λόγο, ό,τι κι αν έχει αλλάξει τριγύρω, να μην τη διαβάζουν, αν ακόμη διαβάζουν. Η ποιητική κληρονομιά της Δημουλά είναι σημαντική και η διαίσθησή μου λέει ότι έχει μέλλον. Διότι, αφενός, έχει έργο και, αφετέρου, συγκινεί τους ανθρώπους αλλά, προσέξτε, χωρίς να κάνει την οποιαδήποτε αβάντα υπέρ τους, δεν είχε την έγνοια να αρέσει οπωσδήποτε. Στο τελευταίο μου βιβλίο, με τίτλο «Αψινθος», της έχω αφιερώσει ένα ποίημα, γραμμένο «με τον τρόπο της Κ.Δ.».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
