Θα ήταν διασκεδαστικό, Κυριακή πρωί, να διαπίστωνες ότι σε παρουσιάζουν σαν έναν που θυμίζει τον Τζιάκομο («ένα πρώην καλόγερο που έγινε παλαιοβιβλιοπώλης δίχως να ξέρει γράμματα»), τον ήρωα της Βιβλιομανίας του Φλωμπέρ (μτφρ. Ε. Χ. Γονατάς, εκδ. Στιγμή, 1985), που, αν και αθώος, πέρα από μια κλοπή για να αποκτήσει, αλλά και να σώσει από τη φωτιά, το μοναδικό αντίτυπο της πρώτης Βίβλου που τυπώθηκε στην Ισπανία, καταδικάζεται σε θάνατο για εγκλήματα που δεν διέπραξεˑ και ακόμα πιο διασκεδαστικό, αν δεν γεννούσε θλίψη, άμα διαπίστωνες ότι αυτή η σκιαγράφηση πηγάζει από την εξημμένη φαντασία σεβαστού φιλολόγου που συνέταξε, σαν τον Εισαγγελέα στη Βιβλιομανία, μια «έκθεση, [στην οποία] μόλις μπορούσε να ξεχωρίσει κανείς την ουσία της υποθέσεως μέσα απ’ τις παρεκβάσεις και τους συλλογισμούς» (Ν. Βαγενάς, «Ποίηση και βιβλιοκαπηλία», Το Βήμα, 15/1/2023). Ας επιχειρήσουμε να την ξεχωρίσουμε, καθώς και τη μέθοδο που ακολουθεί – από την αποσιώπηση στην παρανάγνωση – σε αυτή την υπόθεση που εμμονικά τον απασχολεί.
Ο κ. Βαγενάς, μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής έκδοσης των Εργων Κάλβου από το Μουσείο Μπενάκη, με εγκαλεί πρώτον γιατί δεν συγκατένευσα να περιληφθεί στα Εργα η Canzone, το πρώτο γνωστό ποίημα του Κάλβου, δεύτερον γιατί θεωρεί μεγάλο το διάστημα από την εύρεσή της το 2018 για να παραμένει αδημοσίευτη, και, τέλος, για το ενδεχόμενο να τη δημοσιεύσω. Ο ψόγος τον οδηγεί σε μια εξωφρενική σκιαγραφία, δίχως το σφρίγος του 14χρονου Φλομπέρ – ελεγχόμενη ως προς τον δυσφημιστικό χαρακτήρα της -, ενός με ακόρεστο «μονήρες ιδιοκτησιακό πάθος» που, έχοντας διαπράξει «βιβλιοκαπηλία», δηλαδή «ιδιοποιει[θεί] προϊόντα αρχαιοκαπηλίας», στερεί από την κοινότητα «ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» έχοντάς το στην «κατοχή και στις διαθέσεις του».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
