Μια ιστορία φαντασμάτων

Από τη συλλογή διηγημάτων Αννα, να ένα άλλο (1978) μέχρι το μυθιστόρημα Σκόρπια δύναμη (1982) και τη νουβέλα Η περίληψη του κόσμου (1985), η πεζογραφία της Μαρίας Μήτσορα θα καταφύγει σε μιαν αποσπασματική γραφή, προβάλλοντας το ρευστό και κατακερματισμένο αφηγηματικό της εγώ σε μια εξίσου ασταθή και ευπαθή πραγματικότητα. Με τα μυθιστορήματα Ο Ηλιος δύω (1996) και Καλός καιρός/Μετακίνηση (2005), η Μήτσορα αρχίζει να εκδηλώνει μια διάθεση για απαλλαγή από την αταξία και την ασφυξία, με το αίσθημα της αγάπης να παρέχει για πρώτη φορά στους ήρωές της της κάποιες ελπίδες για επιβίωση. Με το αυτοβιογραφικό αφήγημα Με λένε λέξη (2008), όπου και πλήθος στοχασμοί για την τέχνη της συγγραφής, η Μήτσορα θα επανέλθει παρ’ όλα αυτά στα μυθοπλαστικά δρώμενα της νιότης της. Οικογενειακές συγκρούσεις, ξαφνικοί και απανωτοί θάνατοι, βαριές και ανίατες ασθένειες, συζυγικοί ανταγωνισμοί, ψυχιατρικές κλινικές, απαγχονισμοί, αυτοκτονίες και ανησυχαστικά ορμέμφυτα θα κατακλύσουν τη σκηνή, αποκαλύπτοντας ένα γυναικείο πρόσωπο ανεπανόρθωτα τραυματισμένο. Με τη συλλογή διηγημάτων Από τη μέση και κάτω (2014) η Μήτσορα παραμένει στα παλαιότερα θεματικά της μοτίβα, την ίδια ώρα, εντούτοις, τίποτε δεν μοιάζει ικανό να οδηγήσει σε οριστική απώλεια: η αγάπη, ο έρωτας, η λατρεία των χρωμάτων και η γλώσσα των αισθήσεων μπορούν και πάλι να δώσουν γενναία το παρών, σημαίνοντας μια ολική επιστροφή στις πρωταρχικές πηγές.

Δεν θα πω ότι στο τωρινό της αφήγημα, υπό τον τίτλο Η κυρία Τασία και ο Γουλιέλμος Καταβάθος, η Μήτσορα αφήνει τις πρωταρχικές πηγές να θριαμβεύσουν, είναι όμως σίγουρο πως η γλώσσα των αισθήσεων και η λατρεία των χρωμάτων (αυτή τη φορά και των ζώων) θα επιστρέψουν με ένα πνεύμα καταλλαγής, που θα πάρει σάρκα και οστά σε μια ιστορία φαντασμάτων, καθοδηγημένη από τους θεούς της ελληνικής αρχαιότητας – από τον ψυχοπομπό Ερμή της Οδύσσειας και από τον κόσμο των σκιών και του θανάτου της Εκάτης.