Αλμπέρ Καμί είναι αναντίρρητα ο πιο σπουδαίος διανοούμενος της Γαλλίας σήμερα. Υπερέχει σαφώς όλων» έλεγε το 1952 η Χάνα Αρεντ. Τα κείμενα που συγκεντρώνονται σε αυτόν τον τόμο, ευκαιριακά τα περισσότερα, αποτελούν μια επιπλέον επιβεβαίωση του ότι εκείνος ο κατά βάθος μοναχικός συγγραφέας και διανοούμενος υπήρξε μια αδέσμευτη συνείδηση και πως κρίνοντας την εποχή του έβλεπε πέρα από αυτήν. Γι’ αυτό και προτάσσει πάντοτε την ιδέα της δικαιοσύνης πάνω από τις όποιες σκοπιμότητες θεωρώντας ότι στο ζήτημα αυτό δεν χωρούν συμβιβασμοί. Η ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα. Κι αν αυτό σήμερα μοιάζει αυτονόητο, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως τα κείμενα τούτα γράφτηκαν από το 1948 ως το 1960, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Καμί θα καταγγείλει όχι μόνο τον ευρωπαϊκό φασισμό και τον αντίστοιχο μηδενισμό χαρακτηρίζοντας την Ευρώπη «γνήσιο τέκνο της αμετροέπειας» αλλά – με δριμύτητα – και τα γκουλάγκ, την καταστολή της ουγγρικής επανάστασης το 1956 από τους Σοβιετικούς και τον κατασταλτικό χαρακτήρα του λενινισμού. Θα συγκρουστεί με τον Σαρτρ και τους «αυλικούς» του που τότε κυριαρχούσαν στην πολιτιστική και πνευματική ζωή της Γαλλίας, και στην αντιπαράθεση της γερμανικής ιδεολογίας στο μεσογειακό πνεύμα θα ταχθεί με το δεύτερο. Ανάμεσα στον καισαρισμό των αστικών καθεστώτων και στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό θα βρει τις ελευθεριακές ιδέες και στη θέση της επαναστατικής βίας θα τοποθετήσει την εξέγερση. Η μετ’ επιφυλάξεων συμπάθειά του ωστόσο προς τους αναρχοσυνδικαλιστές δεν έχει σχέση με τις αναρχικές σέκτες των ημερών μας που ενστερνίζονται την τυφλή βία. Η βία για τον ίδιο είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί καμία σκοπιμότητα και καμία αφηρημένη ιδέα δεν βρίσκεται πάνω από τον άνθρωπο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
