Σε μια εποχή σαν την παρούσα, όπου σχεδόν οι πάντες δηλώνουν καλλιτέχνες, ίσως αποδειχθεί χρήσιμο το κείμενο ενός θεωρητικού που έχει παρακολουθήσει την πορεία των τεχνών και στην υψηλή τους μορφή αλλά και στις πιο λαϊκές/pop εκδοχές τους. Ο Θανάσης Μουτσόπουλος έχει αφιερώσει την έως τώρα ζωή του στις εικαστικές τέχνες αλλά, παρά ταύτα, διατηρεί ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση και έναν ειλικρινή θαυμασμό προς τις μορφές τέχνης με τις οποίες μεγάλωσαν οι γενιές από τη δεκαετία του 1960 και έπειτα: στα κινούμενα σχέδια δηλαδή, στην επιστημονική φαντασία και στα κόμικς. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι και αυτό το νεότερο βιβλίο του, το Οχι ακριβώς τέχνη (εκδ. Πλέθρον), εξετάζει μεν την υπερδιόγκωση του καλλιτεχνικού φαινομένου, όπως υποστηρίζει και ο υπότιτλος, αλλά παράλληλα ερευνά και άλλα ζητήματα που απασχολούν και το συγγραφικό έργο του Μουτσόπουλου αλλά και την επιμελητική δραστηριότητά του: τη σχέση των τεχνών των μητροπολιτικών κέντρων και των περιφερειών, των τεχνών αυτού που αποκαλούμε ακόμη «δυτικός» (ή «αναπτυγμένος») κόσμος και της αντίστιξής του με τις τέχνες που δημιουργούνται εκτός αυτού του κανονιστικού πλαισίου αλλά και της θεωρούμενης «υψηλής τέχνης» σε σχέση με την κουλτούρα των κόμικς, των zines, των βιντεοπαιχνιδιών και του Διαδικτύου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
