«Πώς ήταν οι χωρισμοί πριν από τα κινητά;» διερωτάται ο Αντριάν, έχοντας καρφώσει με αγωνία το βλέμμα στο τηλέφωνό του. Ποτέ άλλοτε η οθόνη της συσκευής δεν είχε αποδειχθεί τόσο τρομακτική, μια ιλιγγιώδης και απειλητική επιφάνεια. Είναι η στιγμή που ετοιμαζόμαστε για κάποια συγκριτική (και από μέρους του, πιθανώς παραληρηματική) ανάλυση για το ξεκάθαρο τότε και το ασυνάρτητο τώρα, πλην όμως κάτι τέτοιο, ευτυχώς, δεν συμβαίνει. Μπορεί, βεβαίως, να μη συμβαίνει επειδή ο ίδιος δεν γνωρίζει το ζήτημα σε ικανοποιητικό βάθος (εντάξει, ας μην απαιτούμε πολλά, δεν είναι κοινωνιολόγος ο Αντριάν, απελπισμένος είναι) ή απλώς επειδή δεν καίγεται να μας εξηγήσει (η εκδοχή αυτή είναι μάλλον η επικρατέστερη, μιας και ο λόγος που τον βασανίζει είναι επί της ουσίας αυστηρώς προσωπικός). Αλλωστε, σε τούτη την ιστορία δεν εμφανίζονται ούτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε άλλου είδους πλατφόρμες και εφαρμογές που προάγουν ή συντρίβουν την επικοινωνία, την επιθυμία και, εν γένει, τις ανθρώπινες σχέσεις. Εδώ, σε αυτό το παράξενο «χωροχρονικό συνεχές», που θα έλεγε και ο Φαμπρίς Καρό με μια δόση πομπώδους γαλλικού σαρκασμού, υπάρχουν μόνο «μηνύματα», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν προσδιορίζεται επακριβώς πόσο προηγμένη είναι η υπόσταση των κινητών αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν φαίνεται να έχει και πολλή σημασία για τον πυρήνα της υπόθεσης. Η τεχνολογία, πάντως, δεν διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στο σύντομο μυθιστόρημα Η πρόποση (εκδ. Ικαρος, πρωτότυπος τίτλος Le discours, 2018). Επομένως, μην περιμένετε ειδικούς (ούτε πρωτότυπους ούτε αποκαλυπτικούς) στοχασμούς για το πώς περιπλέκεται, λ.χ., η συνθήκη της ερωτικής «απουσίας» στο πλαίσιο της ψηφιακής εποχής και των δικών της δοξασιών, της διαφανούς συνδεσιμότητας (υποτίθεται) και της απρόσκοπτης διαθεσιμότητας (υποτίθεται, πάλι).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
