Η νόσος, λέγεται, ξεκίνησε από την Αιθιοπία. Μέσω Αιγύπτου και Λιβύης διαδόθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της Περσικής Αυτοκρατορίας. Φαίνεται ότι είχε ήδη εντοπιστεί στη Λήμνο και σε άλλες περιοχές προτού ενσκήψει στον Πειραιά στις αρχές του θέρους του 430 π.Χ., λίγες ημέρες μετά τη δεύτερη εισβολή των Σπαρτιατών στην Αττική. Αιφνίδια ως προς την εμφάνιση, μη αντιμετωπίσιμη με τα πενιχρά συμβατικά ιατρικά μέσα της εποχής, προξένησε ευθύς αμέσως μεγάλη θνησιμότητα – και αντίστοιχη δηλωτική πανικού φημολογία: στη μετάφραση του Ελευθέριου Βενιζέλου «διά τούτο ελέχθη από αυτούς [τους κατοίκους του Πειραιά] ότι οι Πελοποννήσιοι είχαν ρίψει δηλητήριον εις τας δεξαμενάς». Καθώς πλήθος αθηναίων χωρικών κατέφευγαν πίσω από τα Μακρά Τείχη συνωστιζόμενοι με τον αστικό πληθυσμό της πόλης προκειμένου να αποφύγουν τα δεινά που ήδη συσσώρευε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, η περιγραφή του λοιμού από τον Θουκυδίδη αποκτά χαρακτήρα μνημειώδους κατάθεσης αυτόπτη μάρτυρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
