Λέγεται πως τα διηγήματα του Γουίλιαμ Φόκνερ φωτίζουν τα μεγάλα του έργα (μυθιστορήματα όπως Η βουή και η μανία, Φως τον Αύγουστο, Καθώς ψυχορραγώ και Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ). Ωστόσο, δίπλα τους μπορούν να σταθούν ως αυτόνομα έργα μερικά από τα συγκλονιστικότερα διηγήματά του, λόγου χάρη τα «Ενα ρόδο για την Εμιλι», «Ανυδρος Σεπτέμβρης», «Ο αχυρώνας φλέγεται», «Κόκκινα φύλλα». Το τελευταίο κυκλοφορεί τώρα σε εξαιρετική μετάφραση από τον Γιάννη Παλαβό που το συνοδεύει με ένα πολύ ενδιαφέρον επίμετρο.
Η φήμη αυτού του μεγάλου συγγραφέα οφείλεται κυρίως στα μυθιστορήματά του αλλά κανείς άλλος αμερικανός συγγραφέας δεν συνέβαλε όσο ο Φόκνερ στην ανάπτυξη του μοντέρνου διηγήματος – κι αυτό έχει μια επιπλέον σημασία, δεδομένου ότι στις ΗΠΑ είχαμε έναν γαλαξία διηγηματογράφων πρώτης γραμμής στον 20ό αιώνα (από τον Τζον Τσίβερ, την Κάθριν Αν Πόρτερ και τη Φλάνερι Ο’Κόνορ, ως τη Γιουντόρα Γουέλτι και τον Μπέρτραντ Μάλαμουντ – για να αναφέρω μόνο μερικούς). Την υπόθεση των Κόκκινων φύλλων θα μπορούσε ο Φόκνερ να την αναπτύξει σε μυθιστόρημα. Εν τούτοις, όπως συμβαίνει στα σπουδαιότερα διηγήματά του, πρόκειται για έργο ολοκληρωμένο χωρίς να σου δίνει την εντύπωση πως είναι συνοπτικό. Είναι μεν διήγημα, αλλά γραμμένο με τη μοναδική του τεχνική του μυθιστορήματος. Κι εδώ, για πρώτη φορά, ο Φόκνερ ανοίγει δύο θέματα που σημάδεψαν την κοινωνία των ΗΠΑ: της δουλοκτησίας και του ρατσισμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
