Σε μια εποχή όπως αυτή των ημερών μας, όταν μας κατακλύζουν σε βαθμό ασφυκτικό τα πανδημικά κείμενα, έχει νόημα ένα άρθρο για ένα παλιό λογοτεχνικό έργο που δεν μιλάει για κάποιο φοβερό θανατικό αλλά ρέπει προς έναν -παρωχημένο σήμερα – λυρισμό; Πιστεύω πως έχει, αν το έργο αυτό είναι σημαντικό για τα καλλιτεχνικά δεδομένα της εποχής του και είναι, όπως και το όνομα του συγγραφέα του, ουσιαστικά άγνωστο. Αναφέρομαι στην περίπτωση του κερκυραίου προσολωμικού ποιητή Αντωνίου Βραχλιώτη (1788-1848), το έργο του οποίου βρισκόταν θαμμένο, σε χειρόγραφη μορφή, εδώ και περισσότερο από ενάμιση αιώνα (δημοσίευσε μόνο λίγους στίχους του σε εφημερίδα), ενώ μια ελλιπής περιγραφή του σε ένα σύντομο βιογραφικό του σημείωμα στα Ιστορικά Απομνημονεύματα Επτανήσου του Π. Χιώτη (τόμ. 6ος) παρέμενε απαρατήρητη. Απορεί κανείς πώς σε ένα τόσο πολυσύχναστο για τους μελετητές της επτανησιακής γραμματείας βιβλίο δεν είχε προσεχτεί αυτή η περιγραφή.
Γράφει ο Χιώτης: «Σώζονται ανέκδοτα αυτού παρά τω υιώ Αγγέλω Βραχλιώτη Μπότη: 1. Εμμετρος μετάφρασις όλης της Οδυσσείας εις γλώσσαν δημοτικήν και αρμονικήν στιχουργίαν. 2. Μετάφρασις απλοελληνιστί όλου του Α’ βιβλίου Θουκυδίδου. 3. Ανακρεόντεια και ερωτικά ποιήματα. 4. Μετάφραση ωδής Μαντζόνη εις Χριστού γέννησιν, και τινων άλλων του Βιτορέλλη. Τραγούδια αυτού ετόνισεν ο μουσικοδιδάσκαλος Μάντζαρος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
