Eίθισται τα πολεμικά μυθιστορήματα να μην είναι μυθιστορήματα των μετόπισθεν. Από τον Λέοντα Τολστόι ως τον Εριχ Μαρία Ρέμαρκ, τον Ερνεστ Χέμινγκγουεϊ και τον Νόρμαν Μέιλερ η κινητήρια δύναμη παρόμοιων έργων είναι η εμπειρία της πρώτης γραμμής – η ανδρική εμπειρία της, για να ακριβολογούμε, και ο συσχετισμός της με την ανδρική ταυτότητα. Η Τριλογία του Λεβάντε (εκδ. Μεταίχμιο) της Ολίβια Μάνινγκ, συνέχεια της Βαλκανικής Τριλογίας, αντιτίθεται στον κανόνα αποτυπώνοντας τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως απόηχο. Σε αυτή την πολυπρόσωπη σύνθεση η βασική οπτική είναι αυτή μιας γυναίκας, όλα σχεδόν τα κύρια επεισόδια εκτυλίσσονται πολύ μακριά από το μέτωπο, μόνο ένας από τους βασικούς χαρακτήρες μάχεται και η κεντρική πολεμική σκηνή του έργου, η μάχη του Ελ Αλαμέιν, αποδίδεται ωμά ως ακατανόητο χάος για τον στρατιώτη. Το νήμα του μυθιστορήματος κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση παρακολουθώντας ένα ζευγάρι νεαρών Βρετανών, τον Γκάι και τη Χάριετ Πρινγκλ, στην ατελείωτη απόπειρα απόδρασής τους από τη θύελλα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
