Κάθε χρόνο στην Ελλάδα εμφανίζονται καινούργιοι συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, είτε νέοι είτε μεγαλύτεροι στην ηλικία. Ξεφυλλίζοντας τα βιβλία τους, παρατηρούμε πως αρκετοί από αυτούς αξιοποιούν τα διαβάσματά τους, τα οποία περιλαμβάνουν τόσο τους κλασικούς μετρ του είδους όσο και τους νεότερους ομοτέχνους τους, κυρίως τους Σκανδιναβούς που έχουν πλημμυρίσει τον κόσμο με τα έργα τους – ορισμένα από τα οποία έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Ενας από τους νέους συγγραφείς είναι ο Χρήστος Γιαννάκενας, ο οποίος δεν επιχειρεί να γράψει όπως αρκετοί συνομήλικοί του. Αυτοί οι νέοι θεωρούν πως ένα αστυνομικό βιβλίο πρέπει να είναι πολυσέλιδο – «τούβλα» αποκαλούνται αυτά στην αργκό -, φλύαρο, γεμάτο βία, αίμα και κάμποσους αστυνομικούς που ασχολούνται με μια εγκληματική υπόθεση.
Στο μυθιστόρημά του Αίμα στις στάχτες (εκδ. Μεταίχμιο), ο Γιαννάκενας (Αθήνα, 1994) που έχει σπουδάσει Θεολογία κι εργάζεται ως υπάλληλος σε αλυσίδα βιβλιοπωλείων της Αθήνας, διαφοροποιείται. Σημειώνει πως στις πηγές της έμπνευσής του περιλαμβάνονται οι συγγραφείς αστυνομικών αναγνωσμάτων Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ και Τζέιμς Κράμλεϊ. Επίσης, λατρεύει, «το κλασικό και νέο νουάρ σινεμά». Ευθύς εξ αρχής ο αναγνώστης παρατηρεί πως πράγματι ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας αξιοποιεί τα διαβάσματά του και γράφει μια εξαιρετική αστυνομική ιστορία με νουάρ στοιχεία, στα οποία περιλαμβάνονται η μοναξιά, η νοσταλγία, κάποιου είδους σκληρότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
