Το πρώτο πράγμα το οποίο ανακαλεί κανείς διαβάζοντας τη συλλογή διηγημάτων Οσο πιο μακριά από το σπίτι του Γιώργου Παυλόπουλου (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, ζει μονίμως στο Βερολίνο κι έχει στο ενεργητικό του τρία μυθιστορήματα) είναι η δαιμόνια γραφή του Μίλοραντ Πάβιτς. Αν ο Πάβιτς έγραψε μυθιστορήματα αγκιστρωμένα σε περιτοιχισμένους χώρους, σε λεξικά, σε κλεψύδρες, σε σταυρόλεξα και σε τράπουλες, ο Παυλόπουλος γράφει διηγήματα εγκλωβισμένα σε πάσης λογής ξενοδοχεία: ανοιχτά, κλειστά, σε άνθιση και σε ανοδική πορεία ή σε τροχιά παρακμής και φθοράς, με πλήθος κόσμου ή, αντιθέτως, εγκαταλελειμμένα και έκθετα στην κατάρρευση και στο χάος. Υπάρχουν, βεβαίως, για να βαδίσουμε σε αρκετά διαφορετικό έδαφος, και τα παρ’ όλα αυτά συγγενικά Αδεια ξενοδοχεία (2005) του Φαίδωνα Ταμβακάκη με φυγάδες, ερασιτέχνες κατασκόπους και έρημους πλην πολλά υποσχόμενους διαδρόμους – ξενοδοχεία τα οποία λειτουργούν σαν ένα είδος καταφυγίου, σαν ένας τρόπος απόδρασης από στενόχωρα συναισθήματα και θλιβερά αδιέξοδα, κάτι που υπό μια έννοια συμβαίνει και με τα ξενοδοχεία του Παυλόπουλου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
