Κατά Λακάν Βιζυηνός

Πολυσχιδής συγγραφέας και «εξωτική» φυσιογνωμία για την εποχή του, ο θρακιώτης ποιητής, πεζογράφος και υφηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργης Μιχαηλίδης, γνωστός ως Γ. Μ. Βιζυηνός, άφησε διηγηματογραφική παραγωγή η οποία αποτελεί κριτικό μέτρο για το είδος στα ελληνικά γράμματα ενώ η δραματική προσωπικότητα και η ζωή του, που έληξε πρόωρα στο Δρομοκαΐτειο φρενοκομείο τον Απρίλιο του 1896, ερεθίζουν διαχρονικά το ενδιαφέρον επιστημόνων και λογοτεχνών. Η μελέτη «Εις τας Αθήνας εφάνη παράξενος τύπος» (εκδ. Εκκρεμές) του ψυχολόγου Γιάννη Γραμματόπουλου εξετάζει τον συγγραφέα υπό το φως της λακανικής ψυχανάλυσης. Ο συγγραφέας διέρχεται τη ζωή του Βιζυηνού από την αρχή της παιδικής ζωής ως την ψυχωτική κατάρρευση και τον εγκλεισμό σε έξι κεφάλαια («Ο παιδικός θάνατος και η πατρική φτώχεια», «Ενα όνομα «από τα περιγραμμάτου»», «Η κατασκευή ενός βάθρου για τον καλλιτέχνη», «Η γλώσσα του Βιζυηνού», «Η ψυχωτική κατάρρευση», «Η παραληρητική πατρότητα και η πλήρης εγκατάλειψη του ναρκισσισμού») παρουσιάζοντας, πώς, ανάμεσα σε φαντασιακά παραφουσκωμένους πατεράδες και ορφανά παιδιά που κάποιος πρέπει να σώσει από την τρύπα του θανάτου, το υποκείμενο, χάρη στη γραφή, ένα δικό του εύρημα, προβαίνει σε μια άλλης τάξης «πατρική» λειτουργία: ονομάζει τον εαυτό του με έναν μοναδικό τρόπο που τον ξεχωρίζει από τον οικογενειακό αστερισμό και γίνεται ο πατέρας ενός έργου μοναδικού που μιλά για εκείνον, φτάνοντας μέχρι την ενική, οργανική χρήση της γλώσσας, του πρώτου από τα όργανα του σώματος που πρέπει, σύμφωνα με τον Λακάν, να αποκτήσει κανείς.