«Δεν προσδοκώ καμιά δικαίωση πια. / Με τη σημαία μεσίστια θα χαθούμε». Είναι οι καταληκτικοί στίχοι από τα τελευταία ποιήματα του Ορέστη Αλεξάκη (1931-2015), σημαντικού ποιητή της Β΄ μεταπολεμικής γενιάς, ο οποίος παρέμεινε πράγματι εν ζωή αδικαίωτος: παρά τους υποβλητικούς, ονειρικής υφής και μουσικής έντασης στίχους που έγραψε, αξιώθηκε να τιμηθεί μόνο με το βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου που απένειμε κάποτε ο Δήμος Αθηναίων. Δικαιώθηκε όμως η ποίησή του που κέρδισε αναγνώστες, ταμιεύτηκε σε δύο εκδόσεις με επιλεγμένα ποιήματα και σε μια συγκεντρωτική (Ποίηση 1960-2009), που μετά το τέλος όμως των εκδόσεων Γαβριηλίδη θα πρέπει να στεγαστεί αλλού.
Οι Συνομιλίες με τον Ιωάννη είναι μια ενότητα 16 ποιητικών μονολόγων σε μορφή πεζού, που απευθύνονται σ’ ένα πρόσωπο που φέρει το όνομα του Προδρόμου: «Σε ονομάζω Ιωάννη προς τιμήν του ακριδοφάγου εκείνου της ερήμου». Ξαναβρίσκουμε εδώ τα κύρια χαρακτηριστικά της ποίησης του Αλεξάκη: τη ρευστότητα ενός τοπίου μεταφυσικού, τη λυρική συνομιλία με τις σκιές μέσα σε στοές και λαβύρινθους, τη ρυθμική φράση και μαζί τα επίμονα ερωτήματα ενός μανιώδους σκεπτικιστή για το νόημα της ζωής, την ύπαρξη του (άφαντου) Θεού και την παντοδυναμία του θανάτου: «Και ποιος μπορεί να μας αποκαλύψει […] ή να μας πει γιατί η ψυχή νυχτώνει, γιατί φοβούνται εντός μας τα παιδιά, τι προσδοκούν οι απολελυμένοι, / πότε τα υπόλοιπα ποινών θα χαριστούν / πότε και πώς θα γκρεμιστεί το χάος;».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
