Ο Ζαφείρης, η Δόμνα, η Φωτούλα, η Ρουλίτσα και ο Μπάμπης. Αυτά είναι τα πέντε πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στη νουβέλα Φιλελλήνων της Βίκυς Τσελεπίδου, ένα βιβλίο αρκετά διαφορετικό τόσο από τη συλλογή διηγημάτων της Ελενίτ (2014), όπου οι ήρωες καλούνται να αναμετρηθούν με τα ποικιλότροπα αποθέματα της μνήμης τους, όσο και με το μυθιστόρημα Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι; (2017), όπου ντοκουμέντα και μυθοπλασία αναμειγνύονται σε ένα αποσπασματικό χρονικό της τύχης των γυναικών κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η οδός Φιλελλήνων (όχι η αθηναϊκή, πιθανόν της Καβάλας, ίσως και της Θεσσαλονίκης) είναι το σκηνικό όπου ο Ζαφείρης συναντά τους συμπρωταγωνιστές του. Πρόωρα συνταξιούχος του Δημοσίου, έχοντας δώσει ως αντιπαροχή την πατρογονική κληρονομιά, με ένθερμες χριστιανικές πεποιθήσεις, ο Ζαφείρης εκφράζει έναν μάλλον αντιπροσωπευτικό μέσο όρο της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης, περιθάλποντας τις δύο αδύναμες συγκατοίκους του και προσπαθώντας να απαλύνει άγχη και δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την κρίση.
Η Δόμνα αποτελεί όντως θύμα της κρίσης: μετρημένη και προσεκτική σε όλη τη ζωή της, βλέπει τη σύνταξή της να κουτσουρεύεται και τις καταθέσεις της να κινδυνεύουν από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το τραπεζικό σύστημα. Η Φωτούλα πάλι έρχεται από ένα πιο περίπλοκο παρελθόν: με μάνα την οποία δεν έχει κανέναν λόγο να εμπιστεύεται και με πικρή εμπειρία από τη διαμονή της σε μοναστήρι (εκεί οδήγησε η δύσκολη οικογενειακή κατάσταση), όπου οι καλόγριες θα αποπειραθούν να βάλουν χέρι στην περιουσία της, νιώθει απομονωμένη από τους πάντες και οριστικά περιφραγμένη στο καβούκι της. Ο Ζαφείρης έχει έναν καλό λόγο και για τις δύο: τις αγαπά, τις νοιάζεται, τους συμπαραστέκεται με όποιον τρόπο μπορεί, δίνει και το υστέρημα της ψυχής του προκειμένου να νιώσουν έστω και λίγο καλύτερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
