«Και η ανθρώπινη ψυχή έχει πατρίδα»

Ετούτη την περίοδο ο Γιάννης Καλπούζος βρίσκεται στην Ηπειρο, στον γενέθλιο τόπο του, στις Μελάτες Αρτας. «Πέρα από το να απολαμβάνω τη φύση και τους ανθρώπους, προετοιμάζομαι για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου στην Αρτα, την πόλη με τα περισσότερα βυζαντινά μνημεία σε τόσο μικρή έκταση» δήλωσε προς «Το Βήμα» ο δημοφιλής συγγραφέας. Στο καινούργιο του μυθιστόρημα με τίτλο Εράν (να ερωτεύεσαι, να αγαπάς) και τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Βυζαντινά αμαρτήματα» ο ίδιος τοποθετεί τις περιπέτειες των τριών βασικών ηρώων του (της Λυγινής, του Υάκινθου και του Ροδανού) μεταξύ Κωνσταντινούπολης, Αθήνας και Θράκης κατά την περίοδο της Εικονομαχίας. Οι μοίρες τους συνυφαίνονται με τα θυελλώδη πάθη που ορίζουν την ανθρώπινη φύση αλλά και τις περιοριστικές επιταγές ενός αλλοτινού καιρού. Στην αφήγηση υπάρχει και το μυστηριώδες «Ιερόν Στιχάριον», κάτι που όλοι (εικονολάτρες και εικονολάτρες) θέλουν να έχουν στην κατοχή τους.

Πώς όμως οδηγήθηκε και εισχώρησε, αυτή τη φορά, ο Γιάννης Καλπούζος σε εκείνη την εποχή; «Προσφερόταν να αναπτύξω το ζήτημα της εικόνας μας, το οποίο βρίσκεται στο προσκήνιο της θεματολογίας και της μυθοπλασίας. Η εικόνα μας ως προς την εξωτερική μας εμφάνιση αλλά και την άποψη που έχουμε γενικότερα για τον εαυτό μας. Με πόση φροντίδα ασχολούμαστε με τον καλλωπισμό μας; Οταν, μάλιστα, την ίδια στιγμή άλλοι πεθαίνουν απ’ την πείνα ή βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου ή στον δρόμο της προσφυγιάς ή σε απόγνωση εξαιτίας της φτώχειας ή της ανεργίας. Κι όταν έρθει η φθορά, λόγω του αμείλικτου χρόνου ή από άλλη αιτία ή όταν δεν μπορούμε να μιμηθούμε τα προβαλλόμενα πρότυπα, καταστρεφόμαστε μέσα μας; Οσο για την εισχώρηση ή τη νοερή μεταφορά μου στον 8ο αιώνα, επετεύχθη έπειτα από μακρόχρονη και κοπιώδη έρευνα. Ζούσα εκεί, στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο χώρο, με τους ήρωές μου. Σκεφτόμουν και λειτουργούσα όπως εκείνοι. Με βάση την πρόσληψη που είχαν για τον κόσμο, τους κώδικες συμπεριφοράς, τις επιταγές της θρησκείας, τους νόμους του κράτους και το εθιμικό τους δίκαιο. Συνάμα, ίσως φανεί παράξενο, με βοήθησε το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό και απομονωμένο χωριό όπου οι συνθήκες ζωής ελάχιστα διέφεραν από την εποχή του Βυζαντίου, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ύπαιθρο».