Κατά κανόνα οι ιστορικοί δεν συνηθίζουν να περιπλανώνται έξω από τα όρια του πεδίου τους. Είτε πρόκειται για πρακτική που εξαρτάται από τη μεθοδολογία που επικαλείται η συγκεκριμένη διανοητική πειθαρχία από την εποχή του Λέοπολντ φον Ράνκε είτε από τη σύγχρονή της διεπιστημονική προσέγγιση, τον εμπλουτισμό δηλαδή με μεθόδους και εννοιολογικά εργαλεία άλλων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, οι επαγγελματίες της Ιστορίας παραμένουν σκεπτικοί ως προς τη διαχείριση άλλων τύπων αφήγησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι αφίστανται πλήρως από αυτούς: ο άγγλος ιστορικός Σάιμον Σέιμα, λόγου χάρη, στο βιβλίο του Dead Certainties (εκδ. Granta) επιχειρούσε το 1991 να ανασυγκροτήσει δύο θανάτους, ενός βρετανού στρατιωτικού και ενός αμερικανού αριστοκράτη τον 18ο και τον 19ο αιώνα, αντίστοιχα, κλείνοντας το μάτι στη μυθοπλασία, ενώ ο γάλλος ομόλογός του Ιβάν Ζαμπλονκά τιμήθηκε το 2016 για το έργο του Λετισιά (εκδ. Πόλις), ανάπλαση των περιστάσεων της δολοφονίας μιας νεαρής κοπέλας, τόσο με βραβείο μυθιστορήματος όσο και με βραβείο δοκιμίου. Τρία πρόσφατα αξιοπρόσεκτα παραδείγματα της ελληνικής εκδοτικής παραγωγής δείχνουν δύο αναμενόμενες και μία πιο απρόβλεπτη κατεύθυνση για ιστορικούς που απομακρύνονται από τον οικείο τους χώρο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
