Ισπανικός φιλελληνισμός

«Τώρα που ανάβει, επιτέλους, η φλόγα της ελευθερίας στην πατρίδα του Αριστοτέλη και του Θεμιστοκλή, μετά την παρατεταμένη νύχτα της σκλαβιάς στην οποία είχε περιπέσει τόσα χρόνια, τι άλλο να περιμένουν τα έθνη εκείνα που με το παράδειγμά τους αναπτέρωσαν και ενθουσίασαν την καταπιεζόμενη Ελλάδα […];». Το σχόλιο του πολιτικού ηγέτη Γκιγιέρμο Μόντις ι Ποντ από την Πάλμα δε Μαγιόρκα συνιστά μια από τις πρώτες ισπανικές αντιδράσεις στην είδηση της Ελληνικής Επανάστασης. Γραμμένο στις 19 Απριλίου 1821, υποδηλώνει την άμεση ταύτιση των ισπανών φιλελεύθερων, οι οποίοι από το 1820 είχαν επιβάλει την αποδοχή του συντάγματος του Κάδιθ στον βασιλιά Φερδινάνδο Ζ΄, με την ελληνική υπόθεση – όπως και την αίσθησή τους ότι και η δική τους δράση συνδεόταν σε επίπεδο διάδοσης ιδεών με την έναρξη του Αγώνα. Στην τρίγλωσση (ελληνικά, ισπανικά, αγγλικά) έκδοση Ελευθερωτές ενός μεγάλου λαού (εκδ. Καστανιώτη) η ισπανίδα μελετήτρια του φιλελληνισμού Εύα Λατόρρε Μπρότο καταγράφει μια άγνωστη όψη του 1821, τις πρώιμες διασυνδέσεις Ισπανίας και ελεύθερης Ελλάδας από το ιδεολογικό κλίμα ως την ίδρυση του Φιλελληνικού Κομιτάτου της Μαδρίτης και την αποστολή του Ανδρέα Λουριώτη στην ισπανική πρωτεύουσα. Αν και οι επαφές αυτές δεν ευοδώθηκαν συνολικά λόγω του οιωνεί εμφυλίου πολέμου μεταξύ φιλελευθέρων και μοναρχικών που έληξε με την επικράτηση των δεύτερων το 1823, η σκιαγράφησή τους δείχνει ανάγλυφα την απήχηση της Ελληνικής Επανάστασης όπως και τη διάχυση και αλληλεπίδραση των επαναστατικών ιδεών στις μεσογειακές κοινωνίες.