Μια μέρα, ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς περιεργαζόταν τις βιβλιοθήκες μου: «Δεν βλέπω βιβλία ποίησης» είπε λίγο απογοητευμένος. «Eχω, έχω» έσπευσα να δικαιολογηθώ. «Αλλά βρίσκονται στα ψηλά ράφια. Να, ορίστε, ανεβαίνω σ’ αυτή εδώ τη σκαλίτσα και τα πιάνω». Εδειξα τη σκαλίτσα κι ανέβηκα για να με δει: Τεντ Χιουζ, Τούμας Τρανστρέμερ, και το Μητριά πατρίδα! «Το Μητριά πατρίδα είναι πεζογράφημα» μουρμούρισε ενώ κατέβαινα τα σκαλιά ισορροπώντας επικίνδυνα. Είχα πει μια αλήθεια κι ένα ψέμα: το ψέμα ήταν ότι ανεβαίνω στη σκαλίτσα για να πιάσω τα βιβλία των ποιητών· στην πραγματικότητα, έχω πάψει να διαβάζω ποίηση: φταίω· φταίει όμως και η ποίηση· η γλωσσική εκζήτηση, η αχαλίνωτη φαντασία, η εξύμνηση του φεγγαριού και των ματιών του ερωτικού αντικειμένου. Εξαιρέσεις υπάρχουν, το παραδέχομαι.
Hξερα πως ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος θα έγραφε ποιήματα από τότε που διάβασα την Καταγωγή του φωτός, το βιβλίο του για τα αρχαία τοπία στο Αιγαίο. Ο Ηλίας έβλεπε, παρατηρούσε και μεγέθυνε λεπτομέρειες που εγώ απλώς κοιτούσα, σχεδόν κάθε καλοκαίρι, επί δεκαετίες, ξανά και ξανά, με βλέμμα απλανές – με το βλέμμα του ανθρώπου που περιμένει καρτερικά το φθινόπωρο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
