Μετά τον θάνατο του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου, το 2010, το λογοτεχνικό τοπίο στην Πορτογαλία απέκτησε μια σταθερά. Δεν υπάρχει πλέον σοβαρή αμφισβήτηση για το ποιος είναι όχι μονάχα ο κορυφαίος συγγραφέας της χώρας αλλά και του λουζόφωνου κόσμου εν γένει, δηλαδή από τη Βραζιλία μέχρι την Αφρική και από εκεί ως το Ανατολικό Τιμόρ. Αυτός, λοιπόν, είναι ο Αντόνιο Λόμπο Αντούνες. Ως άνθρωπος φημίζεται για τον δύσκολο, δύστροπο χαρακτήρα του. Ως λογοτέχνης όμως απολαμβάνει τον γενικό σεβασμό επειδή κανένας άλλος δεν γράφει τόσο όμορφα και μελωδικά στα πορτογαλικά. Αν το παραδέχονται αυτό οι ομότεχνοί του, και μάλιστα εκείνοι που δεν τον συμπαθούν και πολύ, μεγαλύτεροι και νεότεροι, τότε η αξία του, το μέγεθός του, είναι αναμφισβήτητο. Αλλωστε τιτάνες της κριτικής, όπως ο Τζορτζ Στάινερ και ο Χάρολντ Μπλουμ, πρόλαβαν προτού πεθάνουν να συμφωνήσουν (κάτι που δεν συνέβαινε συχνά) ως προς τη δική του περίπτωση τουλάχιστον: ο ένας τον αποκάλεσε μυθιστοριογράφο πρώτιστης γραμμής και κληρονόμο του Κόνραντ και του Φόκνερ, ενώ ο δεύτερος προέβλεψε ότι θα είναι ένας, μεταξύ των ζώντων συγγραφέων, του οποίου το έργο θα αντέξει και θα διαρκέσει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
