Είναι ασφαλώς αυθαίρετη η άποψη πως η μεγάλη λογοτεχνία (η πεζογραφία ιδιαίτερα) πολύ δύσκολα γράφεται σε μια «μικρή», ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, «λιγότερο ομιλούμενη» γλώσσα. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα. Και η περίπτωση του Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ (1903-1991) η χαρακτηριστικότερη. Αυτός ο απίστευτος αφηγητής έγραψε όλο του το έργο στα γίντις (μια γλώσσα που κινδυνεύει με εξαφάνιση), κι όμως ανήκει στους σημαντικότερους πεζογράφους του 20ού αιώνα. Βεβαίως, αν τα βιβλία του δεν είχαν μεταφραστεί, υπό την επίβλεψή του, στα αγγλικά, είναι πιθανόν να μην είχε τιμηθεί το 1978 με το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας και το έργο του να παρέμενε γνωστό μόνο στους ελάχιστους, πλέον, που γνωρίζουν τα γίντις και η παγκόσμια απήχησή του να ήταν μηδαμινή – το λιγότερο. Και θα ήταν κρίμα.
Δώδεκα βιβλία του Σίνγκερ (μυθιστορήματα και διηγήματα), αν μετρώ σωστά, κυκλοφορούν από το 1995 ως σήμερα και στα ελληνικά, τα περισσότερα σε καλές μεταφράσεις. Σε αυτά προστίθεται τώρα και η αυτοβιογραφική τριλογία του Ερωτας και εξορία (εκδ. Δώμα), μικρό μέρος της οποίας είχε κυκλοφορήσει το 1988 σε μέτρια μετάφραση του Τάσου Δαρβέρη. Η νέα, πλήρης έκδοση του βιβλίου σε εξαιρετική μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου θα ενθουσιάσει τους πολυπληθείς θαυμαστές του συγγραφέα. Είναι ένα έργο εφάμιλλο των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του. Συνδυάζει και την αμεσότητα της μαρτυρίας και τις αφηγηματικές αρετές της μυθοπλασίας. Σε μεγάλο βαθμό φωτίζει και το υπόλοιπο έργο του Σίνγκερ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
