Η κριτική επιτροπή του London Hellenic Prize, υπό την προεδρία του διακεκριμένου ιστορικού Πολ Κάρτλετζ, επέλεξε, σε τηλεδιάσκεψη της 7ης Μαΐου, να απονείμει το βραβείο στον τόμο των Αλφάρο και Αντούχαρ «για τη θεατρική ανάπλαση τριών αρχαίων ελληνικών τραγωδιών και τις συγκλονιστικές παραστάσεις τους στο Λος Αντζελες και στη Νέα Υόρκη». Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν επίσης οι ιστορικοί Πίτερ Φράνκοπαν, Ρόμπιν Λέιν Φοξ, Τζένιφερ Γουάλας, ο κλασικός φιλόλογος Νικ Λόου και ο έλληνας φιλόλογος Μιχάλης Πασχάλης. Συντονιστής του διεθνούς αυτού βραβείου εκ μέρους των διοργανωτών είναι ο Μιχάλης Μόσχος.
Η τελική επιλογή έγινε από μια βραχεία λίστα πέντε τίτλων, που περιλάμβανε άλλες τέσσερις αγγλόφωνες εκδόσεις του 2020: το The Holocaust in Thessaloniki: Reactions to the Anti-Jewish Persecution, 1942-1943 (εκδ. Routledge) του ιστορικού Λεόν Σαλτιέλ, καρπός μακροχρόνιας αρχειακής έρευνας για τις τύχες της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, το Troy (εκδ. Penguin/Michael Joseph) του βρετανού ηθοποιού, σκηνοθέτη και συγγραφέα Στίβεν Φράι, τρίτο βιβλίο μιας τετραλογίας αρχαιοελληνικής μυθολογίας, που αφηγείται με πνευματώδες χιούμορ ιστορίες από τον Τρωικό Πόλεμο, το Ravenna: Capital of Empire, Crucible of Europe (εκδ. Penguin/Allen Lane) της βρετανής βυζαντινολόγου Τζούντιθ Χέριν, που μελετά τον σημαντικό ιστορικό ρόλο της Ραβένας στη διάρκεια τριών αιώνων ελληνοχριστιανικού πολιτισμού (π. 600-900), και το The Book of Wonders: The Many Lives of Euclid’s Elements (εκδ. Harper Collins/William Collins) του βρετανού μελετητή της Ιστορίας των Μαθηματικών στην Οξφόρδη Μπέντζαμιν Γουόρντο, που παρουσιάζει τα επιτεύγματα του Ευκλείδη αφηγούμενος τον βίο του ως μια πολιτισμική ιστορία της μαθηματικής σκέψης.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και εφέτος η έμφαση στη λογοτεχνία και η μετακίνηση από τις μελέτες και τα δοκίμια, που κυριαρχούσαν παλαιότερα στις επιλογές της εικοσιεξάχρονης ιστορίας του βραβείου, στον λεγόμενο «δημιουργικό λόγο». Είδαμε την προηγούμενη δεκαετία τη βράβευση του αυστραλού μυθιστοριογράφου Ντέιβιντ Μαλούφ για τα Λύτρα, της καναδής ποιήτριας Αν Κάρσον για το Αντιγονίκ, τη δική της εκδοχή της σοφόκλειας Αντιγόνης, όπως αντίστοιχα και της Πακιστανής Καμίλα Σάμσι για το μυθιστόρημα Κρυφή φωτιά, και πέρυσι τη βράβευση της αγγλίδας ποιήτριας Αλις Οσβαλντ για την ποιητική σύνθεση Nobody που αφουγκράζεται και μεταφέρει σε σύγχρονο ποιητικό λόγο τον ομηρικό χρόνο και τον υδάτινο ρυθμό των περιπλανήσεων του Οδυσσέα. Είναι μια ένδειξη ότι εμφανίζονται πλέον πολλά λογοτεχνικά κείμενα που ξανακοιτούν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και την αρχαία γραμματεία – από εκεί αντλούν την έμπνευσή τους τα παραπάνω βραβευμένα έργα – με καινοτόμους και γόνιμους τρόπους, κείμενα που ανακαλύπτουν τη συνάφεια της αρχαιοελληνικής λογοτεχνίας με επιτακτικούς προβληματισμούς του παρόντος, ενός παρόντος που στον 21ο αιώνα μοιάζει έτη φωτός μακριά από τις κοινωνίες που γέννησαν τους μύθους και τα έργα της αρχαιότητας; Το έργο του Λουίς Αλφάρο δίνει πειστική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το οποίο αξίζει να ερευνηθεί περαιτέρω.
