Εχω ξαναγράψει πως ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σπανίως επαναλαμβάνεται στην πεζογραφία του, είτε ως μυθιστοριογράφος είτε ως διηγηματογράφος. Κι αν οι δύο τελευταίες συλλογές διηγημάτων του, ο Γραφικός χαρακτήρας (2016) και το Ολομόναχος (2018), είχαν ως κοινή βάση το αυτοβιογραφικό στοιχείο των παιδικών χρόνων, της εφηβείας και της ενηλικίωσης (κάτι σαν ξεφύλλισμα ενός οικογενειακού άλμπουμ), με την καινούργια συλλογή του ο συγγραφέας σπεύδει να ανοίξει διάπλατα τη βεντάλια του έρωτα. Ερωτας όχι κατ’ ανάγκην ακραίος, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος του βιβλίου, πλην οπωσδήποτε επίμονος και πιεστικός, όπως και με αναπάντεχα αποτελέσματα. Ερωτας, επίσης, για όλες τις ηλικίες και τις γενιές, για όλα τα επαγγέλματα και τα κοινωνικά στρώματα ή για όλους τους ανθρώπινους τύπους και όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Και έρωτας, επιπροσθέτως, επιθετικός και ετοιμοπόλεμος, που δύσκολα παρατάει στα αζήτητα τον οπλισμό του, ακόμα κι αν τα όπλα του μπορεί εν τέλει να στραφούν εναντίον του και να τον χαντακώσουν.
Ηλικιωμένες γυναίκες που ζηλεύουν κρυφά νεαρούς ή που αφήνουν έναν αλλοδαπό ληστή να φύγει απείραχτος από το σπίτι τους προκειμένου να προστατέψουν τη σεξουαλική ταυτότητα του γιου τους, μεσόκοποι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που μπλέκονται με τις φοιτήτριές τους, σαρανταπεντάρες που εγκαταλείπουν τις φιλοδοξίες τους για τη θεατρική σκηνή υπέρ της αναβάπτισης ενός σχολικού φτερουγίσματος, ζευγάρια που ανανεώνουν τον δεσμό τους κατά τη διάρκεια των διακοπών, παρακολουθώντας ή ακούγοντας εκ του σύνεγγυς άλλα, μεγαλύτερα σε ηλικία ζευγάρια, διανοούμενοι που βιάζουν τον λαϊκό αντεραστή τους και άντρες που λιώνουν από ανεκπλήρωτο πόθο για μια φευγαλέα κι ωστόσο απολύτως αιθέρια παρουσία στο Παρίσι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
