Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη εκτεταμένη ανθολόγηση ποιημάτων της Αλντα Μερίνι που κυκλοφορεί στη χώρα μας. Η ίδια γεννήθηκε το 1931 στο Μιλάνο, όπου και πέθανε το 2009, έχοντας κατοχυρώσει, ύστερα από εξήντα και πλέον χρόνια, μια περίοπτη θέση μεταξύ των σημαντικότερων ποιητικών φωνών της Ιταλίας στον εικοστό αιώνα.
Υπήρξε μια γυναίκα που πάλεψε με τη διπολική διαταραχή και νοσηλεύτηκε κατ’ επανάληψη σε φρενοκομεία, μια γυναίκα με «λυγισμένη ψυχή» αλλά και ανεξάντλητα υπαρξιακά αποθέματα, τα αποθέματα μιας ακατάβλητης επιθυμίας για δημιουργία τα οποία γίνονταν στίχοι, στίχοι που διακρίνονται από μια ειλικρίνεια λυρική, τόσο σφοδρή και τόσο εύθραυστη συνάμα. «Αγαπούσα τρυφερά τους πιο γλυκούς εραστές / χωρίς αυτοί να γνωρίζουν τίποτα. / Και πάνω στον δολερό ιστό της αράχνης / έγινα λεία του ίδιου μου του υλικού. / Η ψυχή μου μέσα μου / ήταν μια παλιοβρόμα, μια του δρόμου / μια αγία, μια αιμοβόρα και μια υποκρίτρια. / Πολλοί έδιναν στον τρόπο της ζωής μου ένα όνομα / μα εγώ υπήρξα μονάχα μια υστερική» γράφει η Αλντα Μερίνι σε ένα ποίημα που τιτλοφορεί με το ονοματεπώνυμό της, φιλοτεχνώντας έτσι ένα πορτρέτο της, εξομολογητικό και συγχρόνως ειρωνικό. Η ίδια μάλιστα χαρακτήρισε κάποτε τον εαυτό της «η τρελή της διπλανής πόρτας».
Στην ποίησή της κυριαρχεί, σε αδρές γραμμές, ένα τρίπτυχο που περιλαμβάνει, πέρα από τα σκοτάδια και τις εκλάμψεις της τρέλας, τη μελαγχολία του έρωτα και τις κοσμικές τύψεις της θρησκευτικής πίστης. Η γενική φροντίδα αυτής της ωραίας έκδοσης ανήκει στην Ελσα Κορνέτη και αξίζει την αναγνωστική μας προσοχή.
