Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, ένας από τους πλέον ικανούς ρήτορες της σύγχρονης εποχής, πίστευε ότι η ρητορική είναι η πιο σημαντική αρετή που βρίσκουμε στον άνθρωπο, διότι είναι μία δύναμη πιο ισχυρή από την ισχύ των βασιλέων και, πρωτίστως, ανεξάρτητη: ακόμα και όταν όλοι εγκαταλείψουν έναν ικανό ρήτορα, εκείνος παραμένει υπολογίσιμο μέγεθος. Υπό το πρίσμα αυτό, η ρητορική είναι πράγματι απαραίτητη για έναν άνθρωπο που θέλει να επιτύχει τους στόχους του και να καταξιώσει την ύπαρξή του. Παρά ταύτα, είναι μία «τέχνη» που μοιάζει να χάνεται, καθώς όλο και περισσότερο η επικοινωνία των ανθρώπων περιορίζεται σε συντομογραφίες και συνθήματα, δίχως έμφαση στα επιχειρήματα.
Αλλωστε, όσο χαρισματικός κι αν είναι ένας ομιλητής, η τέχνη αυτή διδάσκεται και εξελίσσεται. Ο Τσόρτσιλ, όπως και ο Δημοσθένης, δούλεψε σκληρά για να γίνει ο ρήτορας που όλοι γνωρίζουμε. Η πειστική επικοινωνία απαιτεί ενδελεχή γνώση του αντικειμένου, άψογη οργάνωση και τεκμηρίωση της ύλης, εμπλουτισμό του λόγου με στοιχεία καλλιέπειας, και ακόμη, ισχυρή μνήμη και υποκριτικό ταλέντο. Οπως χαρακτηριστικά γράφει ο Κικέρων στον Τέλειο Ρήτορα (Ι.128), ένας τέτοιου είδους ρήτορας θα πρέπει να διαθέτει «όχι μόνο τη λεπτοφυή οξύνοια των διαλεκτικών και τη βαθυστόχαστη λογική των φιλοσόφων, αλλ’ από πάνω και τρόπους ποιητικούς του εκφράζεσθαι, και τη μνήμη των δικηγόρων, και τη φωνή των τραγωδών, και τις χειρονομίες των διασημότερων ηθοποιών».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
