Τον Οκτώβριο του 1940 η ιταλική ηγεσία βρισκόταν μπροστά σε ένα στρατηγικό δίλημμα: Αλεξάνδρεια ή Αθήνα; Εχοντας ήδη ξεκινήσει εχθροπραξίες με τη Βρετανία στη μεθόριο Λιβύης – Αιγύπτου με την υπεραισιόδοξη εκτίμηση ότι θα μπορούσαν να έχουν ολοκληρώσει νικηφόρα την εκστρατεία τους ως το τέλος του φθινοπώρου, οι Ιταλοί έλκονταν παράλληλα από καιρό από την ιδέα της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή αυτοκρατορία που φιλοδοξούσαν να σχηματίσουν έπειτα από την κατάληψη της Αλβανίας το 1939. Αν η αφρικανική στρατηγική επικρατούσε, παρατηρεί ο Θάνος Βερέμης στο βιβλίο 1940-1941. Ο πόλεμος των Ελλήνων (εκδ. Μεταίχμιο), ίσως η Ιταλία να αποδεικνυόταν χρησιμότερη σύμμαχος της Γερμανίας. Ωστόσο, ο Μουσολίνι επιθυμούσε τη «δική του Πολωνία» και την ευκαιρία να θέσει για μια φορά κι εκείνος τον Χίτλερ προ τετελεσμένου. Εγκαταλείποντας την ενίσχυση του αιγυπτιακού μετώπου οι ιταλικές δυνάμεις πέρασαν την ελληνική μεθόριο τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Η στρατιωτική συμμετοχή της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει συζητηθεί εκτενέστατα και εξαντληθεί οριστικά, εξ ου και η ιστοριογραφία έχει στραφεί τα τελευταία χρόνια στη διολίσθηση προς τις εμφύλιες συγκρούσεις στη διάρκεια της Κατοχής ή στην κοινωνική ιστορία της περιόδου. Ο μικρός τόμος του Βερέμη έχει κι αυτός διαφορετική στοχοθεσία: εντάσσεται σε μια νέα σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο με εισαγωγικό χαρακτήρα η οποία επικεντρώνεται στη σύντομη πραγμάτευση ετών που «σημάδεψαν τη νεοελληνική ιστορία», όπως επισημαίνεται στον τίτλο της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
