Η προέλασητου χρόνου

Με το καινούργιο της μυθιστόρημα με τίτλο Ακου το λιοντάρι (εκδ. Πατάκη) η Σώτη Τριανταφύλλου εγκαταλείπει τις παλαιότερες περιπλανήσεις της σε ξένες επικράτειες, εστιάζοντας τον φακό της σε ένα σαφώς αθηναιογραφικό θέμα, που δεν είναι άλλο από τη ζωή και την εικόνα της Φωκίωνος Νέγρη κατά τη διάρκεια της τελευταίας πεντηκονταετίας. Εικόνα εξαιρετικά περίπλοκη και σύνθετη: από τη μια πλευρά η αστική και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, αναμεμιγμένη με έναν αδιόρατο επαρχιωτισμό, από την άλλη η παρακμή και η έκπτωση με την αδυσώπητη πάροδο του χρόνου (όπως γίνεται πάντοτε με τον χρόνο). Τοποθετώντας το αφηγηματικό της παρόν μεταξύ 2017 και 2023, η συγγραφέας παρακολουθεί τη Φωκίωνος Νέγρη μέσα από την αποσπασματική ιστορία τριών γενεών. Ιστορία που στρέφεται γύρω από την οικογένεια των Λεοντάρηδων: του Χρήστου Λεοντάρη και της συζύγου του, των γιων του Ηλία και Σαράντη (μαζί θα δούμε τις γυναίκες τους, Μυρτώ και Μάντυ), της Καρολίνας, αδελφής της γυναίκας του Χρήστου, και των παιδιών τα οποία έπονται.

Το φόντο του βιβλίου θα μπορούσε να θεωρηθεί ιστορία της ροκ σκηνής και, σε μικρότερο βαθμό, του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας και της μαζικής κουλτούρας (αναφορές που έχουμε ξανασυναντήσει στην πεζογραφία της Τριανταφύλλου), αλλά, όπως κι αν το εξετάσουμε, αυτά τα στοιχεία δεν μας απομακρύνουν από τη λογική του φόντου ή της υπόκρουσης. Δεν ξέρω καν αν το μυθιστόρημα έχει κεντρικούς χαρακτήρες. Μήπως είναι καλύτερο να πω μια αρμαθιά οικογενειακών προσώπων, που σχηματίζουν μέσα από τις αντιφατικές σχέσεις και τις πολυεπίπεδες συγκρούσεις τους (ενδογενεακές και μη) ένα χρονικό ψηφιδωτό χωρίς κέντρο; Δεν πρόκειται επίσης για μυθιστόρημα πόλης διότι η Φωκίωνος Νέγρη δεν επιδρά αποφασιστικά στις επιλογές των ποικιλώνυμων πρωταγωνιστών (και όσων δεν κατονόμασα), μολονότι είναι παρούσα στις περισσότερες.