Στη συλλογή διηγημάτων του Κώστα Καβανόζη Ολο το φως απ’ τα φεγγάρια (2011) κυριαρχεί ένας πέρα για πέρα αφανής κόσμος, που ζει εξαρχής βυθισμένος στην ανωνυμία και στη σιωπή, κοπιάροντας ακούραστα τον εαυτό του. Ακούραστα; Οχι ακριβώς. Τα ισχυρότερα, ασφαλώς, σημεία της τεχνικής του Καβανόζη στα πρώτα του διηγήματα είναι οι πυκνές χρονικές παλινδρομήσεις και η αδιάκοπη άλλοτε συρρίκνωση και άλλοτε διαστολή των εικόνων που σχηματίζει το εγώ για την πραγματικότητα (τη δική του και των άλλων). Με έναν λόγο που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του το ακατάσχετο της γλώσσας και της συνείδησης, ο συγγραφέας καταφέρνει να ενοποιήσει σε έναν γερό κορμό τις διαφορετικές αφηγηματικές φωνές του (από τις οποίες δεν λείπουν και κάποιοι απόηχοι θρακιώτικης ντοπιολαλιάς), μεταμορφώνοντας την καθημερινή σύμβαση όχι μόνο σε εφιαλτική περιπλάνηση, αλλά και σε πηγή εκστατικής αφαίρεσης.
Με την ανά χείρας, δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, ο Καβανόζης, που έχει δοκιμάσει με επιτυχία τις δυνάμεις του και σε είδη όπως η νουβέλα ή το μυθιστόρημα, διατηρεί στο ακέραιο τον αφανή του κόσμο, βάζοντας, όμως, στη θέση της παραληρηματικής έκφρασης και της εκστατικής παραφοράς την ονειρική αποτύπωση της καθημερινής ζωής, όπως προκύπτει μέσα από τις οικογενειακές σχέσεις, τους φιλικούς δεσμούς, τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια, τη φθορά της ηλικίας, αλλά και τη μνήμη των νεκρών. Πορεία προς την ωριμότητα και την καταλλαγή; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Τα θέματα του Καβανόζη είναι κοιταγμένα από τη σκοπιά μιας στοχαστικής αποτίμησης, έχουν μια διάθεση απολογισμού και εκ των ένδον θεώρησης της πραγματικότητας, ξετυλίγοντας μιαν αλυσίδα χαλαρά συνδεδεμένων μεταξύ τους επεισοδίων, τα οποία παραπέμπουν, ωστόσο, σε έναν ενιαίο και πάλι ιστό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
