Ηταν μια συνηθισμένη και μουντή Δευτέρα στο Οσλο, την πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Τίποτα απρόβλεπτο, τίποτα κακό δεν προμηνυόταν για τον Ελίας Ρούκλα, έναν καθηγητή της φιλολογίας γύρω στα πενήντα, ελαφρώς αλκοολικό, ο οποίος ετοιμαζόταν, όπως κάθε μέρα, να διανύσει με τα πόδια μια απόσταση μερικών λεπτών για να φτάσει στο Λύκειο Φάγκερμποργκ, όπου δίδασκε στην τελευταία τάξη.
Πριν ξεπορτίσει, κι έχοντας δει απ’ το παράθυρο του διαμερίσματός του ότι ο καιρός το πήγαινε μάλλον για βροχή, άρπαξε τη σπαστή ομπρέλα του και την έριξε στην τσάντα, μαζί με τα χάπια για τον πονοκέφαλο και μερικά βιβλία. Οταν πια, καθισμένος πίσω από την έδρα, δίπλα ακριβώς στον μαυροπίνακα που έπεφτε σαν σκιά στον τοίχο, ζήτησε από τους απρόθυμους μαθητές να ανοίξουν τη σχολική έκδοση της Αγριόπαπιας του Ερρίκου Ιψεν, ένιωσε ακαριαία από πλευράς τους εκείνο το μείγμα οργής και βαρεμάρας με το οποίο σταθερά τον περιέλουζαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
