Ο απροσδόκητος θάνατος του Ζορζ Μπανού σημαδεύει, ίσως, συμβολικά το τέλος μιας εποχής του ευρωπαϊκού θεάτρου. Ηδη από τα τέλη του 20ού αιώνα ο Μπερνάρ Ντορτ, ο κορυφαίος γάλλος θεατρολόγος, αναρωτιόταν αν ζήσαμε – αν ζούμε – έναν Χρυσό Αιώνα του θεάτρου, δίχως να το καταλαβαίνουμε. Οπως το Αρχαίο Θέατρο, όπως το Ελισαβετιανό ή το Ισπανικό Θέατρο, μήπως και ο «Αιώνας της Σκηνοθεσίας»; Αυτού του θεάτρου – «επινόηση της Ευρώπης» – επέλεξε ο ρουμανο-γάλλος θεατρικός κριτικός, δοκιμιογράφος και θεατρολόγος να γίνει ο μάρτυρας και η συνειδητή μνήμη. Να διασώσει με λέξεις αυτό που οι λέξεις δεν αρκούν για να πουν: το θεατρικό γεγονός.
Βρέθηκε στο πλάι, έμπιστος φίλος, συνοδοιπόρος και συνομιλητής, των μεγάλων της ευρωπαϊκής σκηνοθεσίας: Γέρζι Γκροτόφσκι, Πίτερ Μπρουκ, Αντουάν Βιτέζ, Εουτζένιο Μπάρμπα, Ταντέους Κάντορ, Τζόρτζιο Στρέλερ, Πατρίς Σερό, Πέτερ Στάιν, Κλάους Μίχαελ Γκρίμπερ, Ανατόλι Βασίλιεφ, Αριάν Μνουσκίν, Ρόμπερτ Ουίλσον, Πίπο Ντελμπόνο, Κρίστοφ Βαρλικόφσκι… Αλλά και Ελλήνων, του Λευτέρη Βογιατζή, του Διονύση Φωτόπουλου, για τους οποίους αφιέρωσε οξυδερκέστατα άρθρα. Αυτή του την εμπειρία ζωής κατέγραψε στο (προ)τελευταίο βιβλίο του με τίτλο Οι ιστορίες του Οράτιου: Πορτρέτα και εξομολογήσεις μεγάλων ευρωπαίων σκηνοθετών που πρόκειται να εκδοθεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη – πρόλαβε να μάθει την προηγούμενη εβδομάδα πως η μετάφραση έχει ήδη ολοκληρωθεί από τον γράφοντα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
