Αντικατοπτρίζει η τηλεοπτική παραγωγή αξίες, νοοτροπίες, στερεότυπα, μεταβαλλόμενες αντιλήψεις της μεσαίας τάξης;
«Κυρίως αυτό αντιπροσωπεύει και αυτό προσπαθεί να αποτυπώσει. Τις επιθυμίες, τις φαντασιώσεις, τις ακυρώσεις της μεσαίας τάξης. Για πολλά χρόνια σε επίπεδο οπτικοακουστικής κουλτούρας η μεσαία τάξη δεν χαρτογραφείται, είναι αδιάφορη. Υπάρχει στον παλιό εμπορικό κινηματογράφο, μεταπολιτευτικά όμως ο κινηματογραφικός φακός σπάνια πηγαίνει σε πρωταγωνιστές της μεσαίας τάξης και, όταν το κάνει, το κάνει με αποστασιοποίηση. Τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική τηλεόραση, ειδικά στο μυθοπλαστικό κομμάτι, αν εξαιρέσει κανείς τις σαπουνόπερες, δείχνουν πρωταγωνιστές της μεσαίας τάξης. Σε ρεαλιστική ή υπερρεαλιστική κατεύθυνση – όπως, για παράδειγμα, οι σειρές του Δαλιανίδη που δείχνουν μια μεσαία τάξη σε κοινωνικό και ψυχολογικό παροξυσμό εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι αλλοτριωμένη ή δεν μπορεί να αστικοποιηθεί πλήρως. Αντίθετα, οι «Τρεις Χάριτες» ή οι «Απαράδεκτοι» δείχνουν μια άλλη εικόνα, επηρεασμένη από το αμερικανικό πρότυπο, όπου οι χαρακτήρες, ακόμη και όταν κάποιοι αποδίδονται ως καρικατούρες, δεν φτάνουν σε αυτό το σημείο».
Εκείνο το οποίο απουσιάζει, και το επισημαίνετε εξ αρχής, είναι η πολιτική. Ως έναν βαθμό μοιάζει ασύμβατη με την ψυχαγωγική στόχευση του τηλεοπτικού μοντέλου. Ανθεί, όμως, στις σατιρικές εκπομπές.
«Υπάρχουν δύο διαστάσεις εδώ. Πράγματι στο μυθοπλαστικό και ψυχαγωγικό επίπεδο αυτό που θα λέγαμε καθαρά πολιτική πραγμάτευση ή αναπαράσταση είναι σπάνιο. Το παράδειγμα του Σπύρου Παπαδόπουλου ως έμμεσο πολιτικό σχόλιο στους «Απαράδεκτους» συνιστά μάλλον την εξαίρεση. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι πολύ γρήγορα εμφανίζεται το κομμάτι που αποκαλώ «τηλεοπτική επιθεώρηση», καθώς συνδέεται με το θεατρικό είδος και με ηθοποιούς που το είχαν υπηρετήσει, όπως τον Λάκη Λαζόπουλο, και κάνει καθαρά πολιτική σάτιρα – η κοινωνική υπάρχει δευτερευόντως ή και καθόλου. Η Μαλβίνα Κάραλη εισάγει ένα πολύ σύγχρονο σατιρικό δελτίο, αποκορύφωμα της ενημερωδιασκέδασης με πολύ συγκεκριμένο πρίσμα, όπως παρατηρεί ο Ηλίας Κανέλλης. Πρόκειται για τον προάγγελο αυτού που είδαμε στην οικονομική κρίση, του περιβόητου εθνικολαϊκισμού: αντιεκσυγχρονισμός, ουσιαστικά αντιδυτικισμός, αντιελιτισμός, όλα αυτά περνάνε πολύ έντονα και με πολύ μεγάλη δημοτικότητα. Το δημοφιλέστερο είδος τηλεοπτικής εκπομπής που μίλησε για την πολιτική ήταν αντισυστημικό και ριζοσπαστικό. Και σβήνει μετά το 2015-2016, όταν αρχίζει να αναπτύσσεται ένα άλλο είδος χιούμορ, αυτό του Διαδικτύου, το οποίο βασίζεται πολύ περισσότερο στο stand-up comedy, και μάλιστα μαζί με το μέσο αλλάζει και ο στόχος της σάτιρας – από πολιτικό σε κοινωνικό».
