Τον Μάρτιο του 1968 οι φοιτητές που είχαν κλείσει το πανεπιστήμιο της Ρώμης ύψωσαν ένα πανό όπου έγραφε: «Μαρξ, Μάο, Μαρκούζε». Οι τρεις αυτές λέξεις υπήρχαν και σε πολλά πλακάτ που κρατούσαν όταν διαδήλωναν στους δρόμους της πόλης. Το ίδιο συνέβη και τον Μάη του ’68 στο Παρίσι. Δύο χρόνια νωρίτερα ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898 – 1979) είχε εκδώσει το διασημότερο έργο του Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, που γνώρισε και μεγάλη εκδοτική επιτυχία, ασυνήθιστη για βιβλίο γραμμένο σε εξαιρετικά πυκνή και δυσνόητη γλώσσα.
Εκ των βασικών εκπροσώπων της λεγόμενης Κριτικής Θεωρίας της Σχολής της Φρανκφούρτης ο Μαρκούζε κοντεύει να περιπέσει σήμερα στην αφάνεια. Σπανίως ανατρέχει στα βιβλία του ο μέσος αναγνώστης, ενώ στις ακαδημαϊκές σπουδές ελάχιστοι ασχολούνται με το έργο του. Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους δύο επιφανείς εκπροσώπους αυτής της σχολής, τον Αντόρνο και τον Μπένγιαμιν που οι μελέτες για το έργο τους συνεχώς πολλαπλασιάζονται, όπως και οι σχετικές βιογραφίες. Χαρακτηριστική είναι η ομολογία του θεωρούμενου άτυπου ηγέτη του Μάη του ’68 Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: «Διαβάζαμε τότε πολύ Μαρκούζε αντί για Χάνα Αρεντ».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
