Την αποκάλεσαν «γενιά της αμφισβήτησης», διορθώθηκε σε «γενιά της άρνησης», προτάθηκε το «τρίτη μεταπολεμική γενιά», αλλά παγιώθηκε τελικά να την αποκαλούμε «γενιά του 1970», παρ’ όλες τις διαφωνίες και τις ενστάσεις για τον όρο και το ρευστό περιεχόμενό του. Ο λόγος για τους ποιητές εκείνους που γεννήθηκαν από το 1942 ως το 1955, ποιητές και ποιήτριες που κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στα γράμματα γύρω στο 1965. Ανάμεσα στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (γ. 1939), μόλις δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερη, που συνδέει τους ποιητές αυτούς με την τελευταία ομάδα των ποιητών της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, και τον Διονύση Καψάλη (γ. 1952), που γεφυρώνει τη γενιά αυτή με τους ποιητές της δεκαετίας του 1980 (Χάρη Βλαβιανό, Ηλία Λάγιο, Γιώργο Κοροπούλη, Παντελή Μπουκάλα κ.ά.) που ακολουθούν, μεσολαβούν σαράντα ή κατ’ άλλους κοντά εξήντα ποιητές που συγκαταλέγονται στην ομάδα αυτή: Νάσος Βαγενάς, Γιώργος Βέης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Μιχάλης Γκανάς, Ηλίας Γκρης, Κατερίνα Γώγου, Βερονίκη Δαλακούρα, Tάσος Δενέγρης, Γιάννης Ευσταθιάδης, Δημήτρης Ιατρόπουλος, Αλέξανδρος Ισαρης, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιώργος Καραβασίλης, Ηλίας Κεφάλας, Γιάννης Κοντός, Πάνος Κυπαρίσσης, Μαρία Κυρτζάκη, Νίκος Λάζαρης, Μαρία Λαϊνά, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Τζένη Μαστοράκη, Κώστας Μαυρουδής, Μιχαήλ Μήτρας, Νίκος Μοσχοβάκος, Στέφανος Μπεκατώρος, Χρήστος Μπράβος, Θανάσης Νιάρχος, Παυλίνα Παμπούδη, Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Αθηνά Παπαδάκη, Γιάννης Πατίλης, Δημήτρης Ποταμίτης, Λευτέρης Πούλιος, Μανόλης Πρατικάκης, Ντίνος Σιώτης, Κώστας Σοφιανός, Βασίλης Στεριάδης, Ελενα Στριγγάρη, Αλέξης Τραϊανός, Γιάννης Υφαντής, Καλλιόπη-Αντεια Φραντζή, Αντώνης Φωστιέρης, Νατάσα Χατζιδάκι, Αργύρης Χιόνης, Γιώργος Χουλιάρας, Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Γιώργος Χρονάς, Τηλέμαχος Χυτήρης κ.ά.
Είναι μια γενιά με τη δική της μυθολογία. Είναι οι έλληνες baby boomers. Γεννημένοι μετά τον πόλεμο, δεν είναι οι αστοί της γενιάς του 1930, ούτε οι πολιτικοί αριστεροί ποιητές των μεταπολεμικών χρόνων. Ο πόλεμος του Βιετνάμ και τα κοινωνικά κινήματα στην Αμερική, ο Μάης του ’68 στη Γαλλία, ο ψυχροπολεμικός αντιαμερικανισμός διαμορφώνουν το κλίμα της εποχής τους και ωθούν πολλούς σε μια ποίηση κοινωνικού προβληματισμού και άρνησης των κυρίαρχων κοινωνικών αξιών. Γεννημένοι στην Αθήνα αλλά εξίσου και στην επαρχία, ακούν ροκ και διαβάζουν τους αμερικανούς μπιτ ποιητές. Διαβάζουν και μιλούν για την ποίηση παθιασμένα. Γράφουν και εκδίδουν βιβλία νεότατοι αλλά ποιητικά κατασταλαγμένοι. Αλλοι στρέφονται σε μια ποίηση υπαρξιακή, γράφουν για τη μελαγχολία και την απουσία, τον έρωτα, την απώλεια και τον θάνατο. Αλλοι ακολουθούν σουρεαλιστικά μονοπάτια και γλωσσικούς ριζοσπαστισμούς. Κάποιοι γράφουν ποίηση εξομολογητική, άλλοι οργισμένη. Η δικτατορία δεν τους καθορίζει πολιτικά, αλλά το περιβάλλον της συντελεί στη διαμόρφωση ενός ομαδικού πνεύματος την ώρα που ο καθένας διατηρεί τη διακριτή ιδιοπροσωπία του και συστήνονται γρήγορα ως «γενιά» στον τόμο Η νέα γενιά. Ποιητική ανθολογία ’65-’70 (Κέδρος, 1971) που επιμελούνται ο Στέφανος Μπεκατώρος και ο Αλέκος Φλωράκης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
