Κατά κανόνα Η Ελλάδα του Οθωνα (εκδ. Μεταίχμιο) του σπινθηροβόλου γάλλου συγγραφέα Εντμόντ Αμπού (1828-1885) διαβάζεται ως πολύτιμη μαρτυρία για τις απαρχές του ελληνικού κράτους – και ανελέητη κριτική του ελληνικού χαρακτήρα, η οποία μάλιστα για κάποιους αποκαλύπτει διαχρονικά ελαττώματα. Λανθάνει ωστόσο και μια άλλη διάσταση στο συγκεκριμένο κείμενο, εκείνη του πιστού οριενταλιστή, ο οποίος διασκεδάζει με την ευρωπαϊκή του ανωτερότητα έναντι των Ελλήνων και με τη γαλλική του ανωτερότητα έναντι των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Για τους Ελληνες δεν χρειάζεται να ειπωθούν και πολλά, είναι άλλο ένα μέρος της Ανατολής, η οποία «αγνοεί ακόμη την αξία του χρόνου». Αλλωστε στην ουσία αποτελούν ένα αξιοπερίεργο θέαμα (χαρακτηριστική η περιγραφή του Γενναίου Κολοκοτρώνη ως γεράκου Μοραΐτη «που μόνο ο κρίκος στη μύτη του λείπει για να μοιάζει με ερυθρόδερμο») και οι διανοητικές προοπτικές τους δεν είναι ευνοϊκές: παρά το ότι «δεν υπάρχει, τρόπον τινά πνευματική εργασία που να μην μπορούν να κάνουν», τρεις γραμμές παρακάτω ο συγγραφέας αποφαίνεται ότι «θα περάσουν ίσως κάποιοι αιώνες έως ότου η Ελλάδα γεννήσει μεταφυσικούς φιλοσόφους ή αλγεβριστές». Για τους Ευρωπαίους το σκώμμα είναι πιο μετρημένο. Οι γαλλικές ακτοπλοϊκές γραμμές είναι κατά τι πιο αργές, αλλά στις αυστριακές «το πλοίο, τα δωμάτια, τα κρεβάτια, η κουζίνα είναι αμφίβολης καθαριότητας». Σε έναν βασιλικό χορό στην Αθήνα ο γάλλος πρέσβης φορά το «όμορφο φράκο» του, ο Αγγλος «ένα τρίκωχο καπέλο που θα είχε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο του Λουξεμβούργου», ο Ρώσος «είναι κλεισμένος σε ένα χρυσό κέλυφος που τον κάνει να μοιάζει με χελώνα της Καλιφόρνιας», ο πρόξενος του Πάπα «ντύνεται σαν ψητή καραβίδα». Γραφίδα οξύτατη – αλλά και στόχευση ευκρινής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
