Ας αρχίσουμε με ένα δείγμα γραφής. Είναι απαραίτητο, αν όχι κρίσιμο, στην περίπτωση αυτής της γυναίκας η οποία, εν προκειμένω, απευθύνεται στον εαυτό της σε δεύτερο πρόσωπο. «Αυτή η θλιβερή μανία τού να ζεις/ αυτή η απόκρυφη φάρσα τού να ζεις/ σε παρασύρει Αλεχάντρα μην το αρνείσαι.// σήμερα κοιτάχτηκες στον καθρέφτη/ και ήσουν θλιμμένη και μοναχή/ το φως ωρυόταν ο αέρας κελαηδούσε/ αλλά ο αγαπημένος σου δεν επέστρεψε// θα στείλεις μηνύματα θα χαμογελάσεις/ θα υψώσεις τα χέρια σου έτσι θα επιστρέψει/ ο αγαπημένος σου ο τόσο αγαπημένος// ακούς την παρανοϊκή σειρήνα που τον έκλεψε/ το καράβι με τ’ αφρισμένα γένια/ εκεί όπου τα γέλια πέθαναν/ αναπολείς την τελευταία αγκαλιά/ ω δεν έχεις αγωνία/ γέλα στο μαντίλι κλάψε γοερά/ μόνο κλείσε τα παράθυρα του προσώπου σου/ για να μην πουν μετά/ ότι εκείνη η ερωτευμένη γυναίκα ήσουν εσύ// σου ψεύδονται οι μέρες/ σε κατηγορούν οι νύχτες/ σε πονά η ζωή τόσο μα τόσο/ απελπισμένη, προς τα πού πας;/ απελπισμένη τίποτα περισσότερο!» διαβάζουμε στην «Ερωτευμένη» από τη συλλογή Η τελευταία αθωότητα [La ultima inocencia, 1956] της Αλεχάντρα Πισαρνίκ (1936-1972). Είναι εξαιρετικά πιθανό, βάσει των ανωτέρω στίχων, να την εκλάβει κανείς ως αποκλειστικώς «εξομολογητική» ποιήτρια, όμως αυτό δεν ισχύει – για την ακρίβεια, οποιαδήποτε μονοδιάστατη προσέγγισή της δεν αργεί να καταλήξει, εκ των πραγμάτων, λειψή και μάλλον περιοριστική, διότι κάθε επίπεδο της ποίησής της αποκρύπτει ή υπαινίσσεται ένα άλλο, ακόμη πιο βαθύ, ακόμη πιο οριακό, φανταστείτε λόγου χάριν, όχι απλώς μια σκιά, αλλά τη σκιά της εν λόγω σκιάς, και ούτω καθεξής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
