«Θεωρούντες το έργον της Δικαιοσύνης [και] οπόσον έξοχοι και σπάνιαι ιδιότητες απαιτούνται παρά τοις επιτετραμμένοις τούτο, υπ’ ευλόγου καταλαμβανόμεθα δισταγμού, αν είνε δυνατόν να ευρεθή ανθρώπινον ον τόσω τέλειον, ώστε ν’ αναλάβη το βαρύ τούτο φορτίον». Με αυτά τα λόγια ο γάλλος ακαδημαϊκός Ζιλ Φαβρ, τα οποία διασώζει ο Στ. Παπαφράγκος, δικηγόρος και μετέπειτα πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο έργο του Η Δικαιοσύνη παρ’ ημίν, εκδοθέν το μακρινό 1897, αποδίδει, ορθώς, στη Δικαιοσύνη μια υπεροχική και ιδεατή διάσταση, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή αποτελεί κεντρικό πυλώνα της δημοκρατίας και ασφαλές καταφύγιο της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό, οι δικαστικοί λειτουργοί οφείλουν, όπως επιτάσσει η δικαιοδοτική αποστολή τους, η οποία άλλωστε εκτελείται στο όνομα του ελληνικού λαού, ανά διαστήματα «λόγον διδόναι» για το ευθυνοφόρο έργο τους, ως εγγύηση για την ορθή λειτουργία του δικαστικού πολιτεύματος.
Αυτό το ακανθώδες ζήτημα της λογοδοσίας, που συνιστά μαζί με την ανεξαρτησία τούς δύο πυλώνες της δικαστικής λειτουργίας, αποτελεί το αντικείμενο του τελευταίου μονογραφικού εγχειρήματος του Μιχάλη Πικραμένου, αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας και αναπληρωτή καθηγητή Δημοσίου Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με τίτλο Η λογοδοσία των δικαστών στη δημοκρατία (εκδ. Ευρασία). Την προστιθέμενη αξία της δικαστικής λογοδοσίας (accountability) αναδεικνύει ο συγγραφέας ήδη στο προλόγισμά του, όπου επισημαίνει ότι η λογοδοσία της Δικαιοσύνης «έχει ιδιαίτερη σημασία για το πολίτευμα, διότι οι λειτουργοί της ασκούν εξαιρετικά σοβαρές αρμοδιότητες, χωρίς να διαθέτουν, μέσω εκλογικής διαδικασίας, δημοκρατική νομιμοποίηση από τον λαό, ενώ ταυτόχρονα περιβάλλονται με εγγυήσεις δικαστικής ανεξαρτησίας έναντι των άλλων πολιτειακών λειτουργιών».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
