Η σημασία ενός κλασικού συγγραφέα δεν κρίνεται μόνο από την αξία των έργων του καθαυτή, αλλά και από την επίδρασή του στους συγχρόνους και – κυρίως – στους μεταγενέστερους. Θα είχε γράψει άραγε τον Τρίστραμ Σάντυ ο Λόρενς Στερν ή τα Ταξίδια του Γκάλιβερ ο Τζόναθαν Σουίφτ αν δεν είχαν έρθει σε επαφή με το έργο του Ραμπελέ; Ή πώς θα ήταν ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες αν δεν είχε προηγηθεί ο Ραμπελέ; Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς αυθαίρετες συγκρίσεις, αλλά συχνά οι έστω και μικρές ομοιότητες αναδεικνύουν καλύτερα τις διαφορές.
Εντυπωσιακότερες όμως είναι οι ομοιότητες με έναν κατά πολύ μεταγενέστερο συγγραφέα: τον Τζέιμς Τζόις. Ο ίδιος τις είχε αρνηθεί κατηγορηματικά λέγοντας πως δεν είχε διαβάσει τον Ραμπελέ. Εν τούτοις, όποιος θελήσει να κάνει μια συγκριτική ανάγνωση δεν θα δυσκολευτεί, διαβάζοντας τον «Μονόλογο της Μόλλυ» στον Οδυσσέα του Τζόις να παρατηρήσει ότι οι επιδράσεις είναι εμφανέστατες. Κι ακόμη περισσότερο στο Ξύπνημα των Φίννεγκαν, όπου την ιδέα της πολυγλωσσίας ο Τζόις σαφώς και την εμπνεύστηκε από τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα. Αλλωστε, παρά τα όσα έλεγε, τον Ραμπελέ τον μελέτησε, αφού στη βιβλιοθήκη του βρέθηκε μια δίτομη έκδοση των έργων του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
