Μετά το βιβλίο του Ευρωκομμουνισμός. Από την κομμουνιστική στην ευρωπαϊκή Αριστερά (2015) και τη συμμετοχή του σε συλλογικούς τόμους με θέματα πολιτικής επιστήμης, ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης επανακάμπτει στον δημόσιο λόγο με μια συλλογή διηγημάτων, που σηματοδοτεί και την πρώτη λογοτεχνική του εμφάνιση. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1980, ο Μπαλαμπανίδης ανήκει σε μια γενιά η οποία ήρθε στον κόσμο από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ονομάστηκε Generation X και έχει ως απαραγνώριστο γνώρισμά της την αναφορά στις πιο διαφορετικές «ετικέτες»: από τη διεθνοποίηση και την ανοδική φορά της ατομικής ανεξαρτησίας στο οικονομικό ή στο οικογενειακό επίπεδο μέχρι την πρώιμη εμπλοκή με τους υπολογιστές και το Διαδίκτυο, την εξάπλωση της ανεργίας και των εργασιακών κρίσεων, τον συνδυασμό της νωθρότητας με τη μοναχικότητα και τη μελαγχολία και τη βασανιστική αναζήτηση της ταυτότητας και του ανήκειν. Τα ίδια ισχύουν σε έναν βαθμό και για τα παιδιά της γενιάς της χιλιετίας, για τους κατιόντες της Generation X, αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά.
Αναφέρθηκα διά μακρών στα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της γενιάς του Μπαλαμπανίδη γιατί τα βρίσκουμε διάχυτα και στη λογοτεχνία του, ως αναλογικές αποκρυσταλλώσεις, αν μπορώ να το πω έτσι, της επιστημονικής του σκέψης (η κριτική έχει συσχετίσει τα πεζά του με αμφότερες τις προρρηθείσες γενιές). Με τοπία που καλύπτουν ολόκληρο τον πλανήτη (από την Πενσιλβάνια και τη Βόρεια Θάλασσα ως τη Μεσόγειο και την Ιαπωνία), ο συγγραφέας πλέκει σε αργό και επίμονο ρυθμό, σε ρυθμό largo κατά τη μουσική υπόδειξη του τίτλου του βιβλίου του, μια σειρά ετερογενών ιστοριών, οι οποίες έχουν γραφθεί η καθεμία στη δική της κλίμακα: ιστορίες που επιζητούν, όπως και η γενιά του συγγραφέα, την ενότητα μέσα στη διαφορά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
