«Τα καταδιωκτικά όργανά της φέρουν άπαντα πολιτική περιβολήν και ενθυμείσθε, όταν τους βλέπετε, τον Σέρλοκ Χολμς». Η περιγραφή του αρθρογράφου της εφημερίδας «Εμπρός» τον Μάιο του 1929 αφορά τα μέλη της «Σκότλανδ Γυαρδ του Πειραιώς» και είναι ακριβής κατά το ήμισυ – η Αστυνομία Πόλεων διέθετε και ένστολο κλάδο. Είναι ενδεικτική όμως του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για το νεότευκτο τότε σώμα, όπως και της εξιδανικευμένης εικόνας που κατά καιρούς τού προσέδιδε ο Τύπος. Διαφέροντας στη σύλληψη, τη συγκρότηση, τις μεθόδους και τις επιδιώξεις από την υφιστάμενη Χωροφυλακή, υπήρξε, όπως σημειώνει ο ιστορικός Αχιλλέας Φωτάκης στη λεπτομερή μελέτη του με τίτλο Αστυνομία Πόλεων. Τα πρώτα βήματα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου (εκδ. Θεμέλιο), αποτέλεσμα της βούλησης του κράτους «να «επεκταθεί», δηλαδή να αποκτήσει πρόσβαση και συνεπώς έλεγχο πάνω στα διάφορα κοινωνικά κομμάτια του πληθυσμού».
Οι απαρχές της ελληνικής αστυνομίας βρίσκονται στη μετάκληση στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1918 τριμελούς κλιμακίου της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου υπό τον 54χρονο Φρέντερικ Χάλιντεϊ. Επιλογή σύμφωνη με το βενιζελικό σχέδιο αστικού εκσυγχρονισμού και τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, υπήρξε ταυτόχρονα φορέας μιας διαφορετικής λογικής συγκρότησης σε σχέση με εκείνη της κατασταλτικής χωροφυλακής. Ως πολιτικό, όχι στρατιωτικό σώμα, η αστυνομία ήταν άοπλη. Εκτελούσε πεζές περιπολίες με συνοδεία κλομπ και σφυρίχτρας στη διάρκεια της ημέρας, βρετανική πρακτική που αποσκοπούσε στην εμπέδωση της αίσθησης ασφάλειας, ενώ έφερε όπλα μόνο τις νυκτερινές ώρες κατά τις οποίες μπορούσε δυνητικά να εμπλακεί με ποινικούς. Οι αρμοδιότητές της, από την απομάκρυνση πάγκων προσφύγων μικροπωλητών ως τη θέσπιση ορίων ταχύτητας και την παρακολούθηση των κομμουνιστών, εστιάζονταν στη ρύθμιση της κίνησης και του χώρου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
