Εκείνος, συγγραφέας προφανώς, έλεγε πως δεν μπορούσε να γράψει κάτι με βάση ένα υλικό που, με κάποιον τρόπο, θα του επιβαλλόταν. Ομως, το υλικό που του ενεχείρισε εκείνη «η μαντάμ στο μπαρ του Κιόμπασι», εκτιμώντας μάλιστα ότι θα ήταν ταιριαστό «για ένα μυθιστόρημα», ήταν ιδιαίτερο. Βεβαίως, αν δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες που συνόδευαν τα σημειωματάρια, διότι αυτές τράβηξαν την προσοχή του, ίσως και να μην είχε εμπλακεί καθόλου σε τούτη την ιστορία, την ιστορία ενός άλλου, την ιστορία ενός «κλόουν», την ιστορία ενός «τρελού». Η πιο αλλόκοτη απ’ όλες ήταν η τρίτη φωτογραφία, καθώς «κάτι απροσδιόριστο κάνει αυτόν που την κοιτάζει να γεμίζει μ’ ένα μακάβριο, αηδιαστικό αίσθημα. Πραγματικά, ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί το πρόσωπο ενός τόσο παράξενου ανθρώπου». Ο συγκεκριμένος άνθρωπος με το «θλιμμένο χαμόγελο» είναι ο Γιόζο που πέρασε (ή μάλλον υπέφερε, για να είμαστε ακριβέστεροι) «μια ζωή γεμάτη από επαίσχυντες καταστάσεις». Αυτός είναι και ο βασικός ήρωας του σύντομου μυθιστορήματος του Οσάμου Νταζάι υπό τον τίτλο Δεν ήμουν πια άνθρωπος (1948).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
