Η συνθήκη είναι κοινή και αναγνωρίσιμη σε όλες τις κοινωνίες: Ενας άνδρας που βασανίζεται από τον πόνο ενός βίαιου έρωτα αναζητεί ανακούφιση στη φυγή. Ο άνδρας της ιστορίας μας λέγεται Ανδρόνικος Νούκιος. Είναι γόνος ευκατάστατης κερκυραϊκής οικογένειας που βρέθηκε εξόριστη στη Βενετία μετά τη λεηλασία του νησιού από τους Οθωμανούς το 1537. Στο δυναμικό εκδοτικό περιβάλλον της Βενετίας της Αναγέννησης, ο Ανδρόνικος, νέος με καλή μόρφωση και ελληνική παιδεία, εργάζεται ως αντιγραφέας χειρογράφων, διορθωτής κειμένων και μεταφραστής. Εχει ήδη τυπώσει την πρώτη νεοελληνική μετάφραση των Μύθων (1543) του Αισώπου, όταν το καλοκαίρι του 1545 ο ερωτικός πόνος για τη Νουκία (πραγματικό όνομα άραγε ή ψευδώνυμο;) τον ωθεί να ενταχθεί στην υπηρεσία του Γεράρδου βαν Βέλτγουικ, διπλωματικού απεσταλμένου του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προς τον Σουλεϊμάν Α’ τον Μεγαλοπρεπή. Ο Ανδρόνικος ακολουθεί τον Γεράρδο από τη Βενετία στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στα ταξίδια του στην Κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία) και αργότερα στα βρετανικά νησιά και στη Γαλλία. Τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις – ως Νίκανδρος πλέον, επί το αρχαϊκότερον, όπως συνήθιζαν πολλοί ουμανιστές λόγιοι – καταγράφει σε τρία βιβλία με τον τίτλο «Αποδημίαι».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
