Ας ξεκινήσουμε με «το δίλημμα της καραντίνας» που μας απασχόλησε πριν από λίγο καιρό, προτού επιβληθούν τα περιοριστικά μέτρα. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε προγραμματίσει να πάμε στο πάρτι γενεθλίων ενός φίλου που επρόκειτο να γίνει σε ένα πολύ μικρό κλαμπ. Εφτασε, λοιπόν, η συγκεκριμένη μέρα αλλά εμείς το ξανασκεφτήκαμε, είχαμε κάποιες επιφυλάξεις, διότι, εν τω μεταξύ, τα πράγματα είχαν αλλάξει, και έδειχναν να σοβαρεύουν όλο και περισσότερο. Ασφαλώς είχαμε ακούσει ή διαβάσει στις ειδήσεις για την υψηλή επικινδυνότητα του νέου κορωνοϊού, και εξαιτίας αυτού πλέναμε προσεκτικά τα χέρια μας, πλην όμως δεν ήμασταν σίγουροι τι να πιστέψουμε και τι όχι. Είχαμε αντιληφθεί, βεβαίως, την ανησυχία και την αμηχανία των επιστημόνων, καταλαβαίναμε μεν ότι υφίσταται ένα μάλλον σοβαρό ζήτημα αλλά, από την άλλη μεριά, αναρωτιόμασταν: μήπως όλα αυτά ήταν μακριά μας, μήπως ήταν υπερβολές, μήπως ήταν κρίμα να χάσουμε την ευκαιρία να διασκεδάσουμε και να ξεδώσουμε; Την ώρα που τείναμε να αποφασίσουμε την έξοδό μας -καθώς καθησυχάζαμε τον εαυτό μας, κάπως πονηρά, εκτιμώντας ότι οι άλλοι θα φοβούνταν πιο πολύ από εμάς και δεν θα πήγαιναν στο πάρτι, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει συνωστισμός στο μπαρ -, δεν έπαυαν να αντηχούν στα αφτιά μας οι παραινέσεις και οι προειδοποιήσεις των ειδικών. Ο υπουργός Υγείας της χώρας μας, αλλά και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, συνιστούσαν να αποφεύγουμε τις συναθροίσεις και να τηρούμε τις αποστάσεις ασφαλείας από τους ανθρώπους που φτερνίζονται ή βήχουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
