Η ισραηλινή λογοτεχνία μάς έδωσε μεταπολεμικά πέντε σημαντικούς πεζογράφους. Πρώτα τον «πατριάρχη» Αγκνόν και έπειτα τους τρεις κορυφαίους της ίδια γενιάς: τον Ααρον Απελφελντ, τον Αβραάμ Γεοσούα και τον άξιο διάδοχό τους Νταβίντ Γκρόσμαν. Πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για εξαιρετικούς πεζογράφους διεθνούς ακτινοβολίας. Εχουμε πολλούς συγγραφείς εβραϊκής καταγωγής που έγραψαν σε άλλες γλώσσες. Ομως, οι παραπάνω με το έργο τους αποτελούν την καλύτερη απόδειξη του πώς μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ τα εβραϊκά ήταν σαν να «αναστήθηκαν» ξαφνικά – ή, καλύτερα, πως δεν είχαν ποτέ «πεθάνει». Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη εκτίμηση και την υψηλή θέση που κατέχουν η λογοτεχνία και οι συγγραφείς της στην ισραηλινή κοινωνία.
Απορούσα επί χρόνια γιατί ένας πεζογράφος της αξίας του Αμος Οζ δεν τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ. Αλλά βέβαια δεν ήταν ο μόνος. Ο Οζ είναι «πολύ» Ισραηλινός σε ό,τι αφορά τη θεματογραφία του, αλλά, με την ευρύτερη έννοια, και παγκόσμιος, όπως συμβαίνει με τον δικό μας Νίκο Καζαντζάκη. Αυτό το διαπιστώνει κανείς και στο μυθιστόρημά του Η τρίτη κατάσταση (εκδ. Καστανιώτη) που εκδόθηκε το 1991 στο Ισραήλ και πρόσφατα στα ελληνικά, μεταφρασμένο από την εξαίρετη Μάγκυ Κοέν, που με τις άψογες μεταφράσεις της έκανε γνωστή στη χώρα μας τη μεταπολεμική ισραηλινή πεζογραφία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
