Πέντε χρόνια μετά τον χείμαρρο του #MeToo, όταν διαμορφώνεται ένα αντι-αφήγημα απολογητικό του λευκού άνδρα ο οποίος έχει βρεθεί, υποτίθεται, στο στόχαστρο από πολλαπλές δυνάμεις που απεργάζονται την αποκαθήλωσή του χάριν ποικίλων ιδεοληψιών οι οποίες δήθεν καταδικάζουν συλλήβδην τους πάντες, είναι χρήσιμο να επιστρέψουμε στην πηγή των γεγονότων. Στο She Said. Κάποια μίλησε (εκδ. Aθens Bookstore Publishing) οι Τζόντι Κάντορ και Μέγκαν Τούι, οι ρεπόρτερ των «New York Times» που πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση Γουάινστιν, εκθέτουν όλο το υπόβαθρο της έρευνας, τα πρόσωπα και τα πράγματα. Η θέα από το εσωτερικό δεν καταδικάζει ηθικά μόνο τον συγκεκριμένο παραγωγό, επιβεβαιώνει τον συστημικό χαρακτήρα της στυγνής σεξουαλικής εκμετάλλευσης στο Χόλιγουντ. Και η γνώση των παροικούντων την Ιερουσαλήμ, η επί δεκαετίες σιωπηρή αποδοχή του «καναπέ του κάστινγκ», η πρότερη συνθηκολόγηση του κόσμου του αμερικανικού κινηματογράφου με τη στρεβλή κουλτούρα του χώρου δεν δικαιολογεί προφανώς την περαιτέρω διαιώνισή της. Στην πράξη, η έρευνα των Κάντορ και Τούι έσπασε ένα μεγάλο απόστημα, κάτι που κατέστη σαφές από το κύμα αποκαλύψεων που ακολούθησε την αρχική έρευνα και έθεσε ως προέκταση ένα ευρύτερο ζήτημα, αυτό των άτυπων σχέσεων εξουσίας στον εργασιακό χώρο. Πέρα από την επιμέτρηση των ευθυνών και την ανάδειξη των μελών του συστήματος που δεν δίστασαν να αναμετρηθούν μαζί του, το She Said καταδεικνύει επίσης, σε πείσμα των καιρών, την αξία (και την αναγκαιότητα) της δημοσιογραφίας ως μηχανισμού ελέγχου σύμφυτου με την ίδια τη δημοκρατία.