Τέσσερα χρόνια μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2016, και ενώ η θητεία του πλησιάζει προς το τέλος της, είναι νωρίς ακόμη για οριστικούς απολογισμούς. Παρά τη γενική παραδοχή της τραγικής υστέρησης ως προς την ανταπόκριση στην κρίση του κορωνοϊού και την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις έναντι του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, ο Τραμπ δεν έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της στενής εκλογικής του βάσης διεκδικώντας την επανεκλογή του τον ερχόμενο Νοέμβριο. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε κάθε εκλογικό κύκλο, της κρίσης του πολιτικού σώματος προηγείται η πολιτική επισκόπηση του πεδίου. Και αυτή είναι καταδικαστική ακόμη και από την πλευρά ακραιφνών συντηρητικών Ρεπουμπλικανών. Ενώ η κυβέρνηση Τραμπ αποδύθηκε ανεπιτυχώς από τις αρχές του 2020 στην προσπάθεια να αποτρέψει την έκδοση των απομνημονευμάτων του πρώην εθνικού συμβούλου Ασφαλείας Τζον Μπόλτον, θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο για το μήνυμα που εκπέμπει ένα άλλο πρόσφατο βιβλίο: το Trumpocalypse του Ντέιβιντ Φραμ, πρώην νεοσυντηρητικού λογογράφου του Τζορτζ Μπους υιού, γνωστού δημοσιογράφου και φωνής με σημαντικό κύρος στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εδώ και πάνω από μια δεκαετία, δείχνει τις αποστάσεις που λαμβάνει από τον νυν πρόεδρο η πάλαι ποτέ «ηθική πλειοψηφία». Για την ακρίβεια, ο Φραμ προχωρεί πολύ περισσότερο. Αποδέχεται την ανάγκη εκλογής ενός Δημοκρατικού στην προεδρία προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία επανόρθωσης των θεσμικών στρεβλώσεων της προηγούμενης τετραετίας, τάσσεται υπέρ «προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με κεφαλαίο «Π»» και απολογείται για την αποτυχία του συντηρητικού κινήματος της τελευταίας τριακονταετίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
