Η περίπτωση του Μάρτιν Χάιντεγκερ διαιρεί τον κόσμο της φιλοσοφίας εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Υπήρξε απλώς αντίπαλος της νεωτερικότητας, εμπνευστής ενός υπαρξιακού στοχασμού που ανανέωνε την ορολογία της φιλοσοφικής σκέψης και όριζε ένα μείζον κριτικό διανοητικό ρεύμα που οι επιρροές του θα έφταναν ως τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και τον Ζακ Ντεριντά ή ένας πεπεισμένος εθνικοσοσιαλιστής και αυθεντικός οπαδός του αντισημιτισμού; Ο Ρίτσαρντ Γουόλιν, καθηγητής Ιστορίας και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης, θεωρεί ότι δεν υπάρχουν δύο φύσεις στον Χάιντεγκερ, μία αθώα και μία ένοχη, αυτή του στοχαστή και αυτή του ναζιστή: ο εθνικοσοσιαλισμός είχε ενταχθεί οργανικά στη φιλοσοφία, η άσκησή του συμβάδιζε με εξηγητικές αρχές της. Για να καταδείξει τη δύναμη της σκέψης του και τις σκοτεινές πολιτικές διαδρομές της, ο Γουόλιν παρακολουθεί στα Παιδιά του Χάιντεγκερ τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την κληρονομιά του τέσσερις σημαντικοί εβραίοι μαθητές του: οι Χάνα Αρεντ, Καρλ Λέβιτ, Χανς Γιόνας και Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
