Εγραψε το «ευαγγέλιο» για τη Νεοελληνική αρχιτεκτονική (1984), ένα τέλος πάντων από τα πολλά «ιερά» κείμενά του για την τέχνη του σχεδιασμού κτιρίων στην πολύπαθη χώρα μας. Ηδη από τότε αγκάλιασε τα κτίρια που είναι συνήθως ανάθεμα για τους επαΐοντες και έκανε νύξεις για την «αρχιτεκτονική που είναι έξω από την επίσημη, την καθιερωμένη, από αυτή που διδασκόμαστε στις σχολές» αλλά είναι ζωντανή, ενδιαφέρουσα, αν και ενίοτε «ατσούμπαλη». Αυτή λοιπόν η αρχιτεκτονική έχει πλέον το δικό της, συναρπαστικό βιβλίο – όπως συμβαίνει σταθερά σε κάθε εκδοτικό βήμα του αρχιτέκτονα και ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Η Ανώνυμη Αρχιτεκτονική. Μια άρρητη παρουσία (εκδ. Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς) είναι γεμάτη με φωτογραφίες του περιπατητή Φιλιππίδη και η εισαγωγή της ξεκινάει με μια πολύ γλαφυρή εικόνα που συνοψίζει πολύ εύστοχα το θέμα της. Είναι η μικρή σκηνή από το «Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ όπου βασιλιάς και ευγενείς παρακολουθούν την παράσταση από τον ερασιτεχνικό θίασο αλλά διακόπτουν τη ροή του και γελοιοποιούν τους ηθοποιούς. «Η υπεροπτική συμπεριφορά των ανθρώπων του παλατιού που διασκεδάζουν ταιριάζει θαυμάσια με τον τρόπο που η υψηλή τέχνη της αρχιτεκτονικής ως επίσημη ή λόγια αρχιτεκτονική απευθύνεται στις άλλες θεωρούμενες κατώτερες μορφές αρχιτεκτονικής με τις οποίες όμως μοιράζεται κοινούς κώδικες αναφοράς. Για να λειτουργήσει σωστά η παράσταση, μας λέει ο Σαίξπηρ, χρειάζονται εξίσου όλα τα συστατικά της κωμωδίας: άνθρωποι και πνεύματα, ευγενείς και μάστορες».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
