Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μια λογοτεχνική συζήτηση είχε προκληθεί με αφορμή την επανέκδοση μιας ποιητικής συλλογής ενός ουσιαστικά άγνωστου ποιητή με τίτλο Στου γλιτωμού το χάζι, που είχε δημοσιευτεί το 1930. Ο ποιητής ονομαζόταν Θεόδωρος Ντόρρος, και το γεγονός ότι παρέμενε έκτοτε άφαντος, σε συνδυασμό με τον περίεργο τίτλο της συλλογής, την ασυνήθιστη γλώσσα των ποιημάτων της και την ελεύθερη στιχουργία της, έκανε τη συζήτηση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ο Ανδρέας Καραντώνης χαρακτήρισε το βιβλίο ως «την πρώτη εκδήλωση καθαυτό ποιητικού μοντερνισμού»· ο Αλέξανδρος Αργυρίου ως «την πρώτη ποιητική συλλογή γραμμένη σε ελεύθερο στίχο»· «τυπικά πρώτη» ήταν η άποψή μου: «γιατί ως το 1930 ο Τ. Κ. Παπατσώνης είχε δημοσιεύσει τόσα ποιήματα σε μοντερνιστικό ελεύθερο στίχο, που, αν είχαν συγκεντρωθεί σε βιβλίο, θα αποτελούσαν μια στιβαρή ποιητική συλλογή».
Ομως να που ένα ποιητικό βιβλίο, το οποίο δημοσιεύτηκε προ ημερών, έρχεται να επιβεβαιώσει τις απόψεις όσων πιστεύουν ότι εκείνα που συνέβαιναν κατά τη δεκαετία του 1920 στο πεδίο των νέων ποιητικών μας αναζητήσεων ήταν πολύ περισσότερα από τις όποιες μετρικές αναταράξεις του Καρυωτάκη. Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγρα και έχει τον τίτλο Ο κουρασμένος της ηδονής (και υπότιτλο «Εξομολογήσεις σ’ ελεύθερο ρυθμό») ήρθε στο φως απρόσμενα. Περιλαμβανόταν στον ογκώδη τόμο με τίτλο Β. Π. Μεσολογγίτης: Ο λογοτέχνης, ο ηθοποιός, ο συνδικαλιστής (Εκδόσεις Παπαζήση, 2010), που επιμελήθηκε η καθηγήτρια Χρυσόθεμις Σταματοπούλου-Βασιλάκου στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
