Αλλοι έκπληκτοι από το «πρωτοφανές» περιεχόμενο των καταγγελιών, άλλοι έκπληκτοι από την έκπληξη αυτών που εξεπλάγησαν, και όλοι λιγότερο ή περισσότερο ειλικρινείς και συνειδητοί, ανάλογα με την κοινωνική θέση από την οποία παρατηρούσαν τα τεκταινόμενα της επικαιρότητας – σε κάθε περίπτωση, πάντως, γεγονός είναι ότι υπενθυμίστηκε, κυρίως στις νεαρές ηλικιακές κατηγορίες, πως συμπεριφερόμαστε ως εάν η φεμινιστική επανάσταση να έχει ολοκληρώσει το έργο της, ως εάν να έχει επιτύχει τους στόχους της. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι συχνά επιχειρούν στον δημόσιο διάλογο να προσμετρήσουν στις εντυπωσιακές κατακτήσεις των γυναικών τις κοινωνικές θέσεις που πλέον κατέχουν και στις οποίες μέχρι πρότινος δεν είχαν πρόσβαση. Αυτός ο «εορτασμός» των κατακτήσεων συνυπάρχει με τη δημοσιοποιημένη, ενίοτε, ανησυχία, αν όχι αγωνία των ανδρών, σχετικά με την απειλή που νιώθουν από την «κακή διαχείριση» αυτών των κατακτήσεων εκ μέρους των γυναικών – σε σημείο, μάλιστα, να προτάσσουν ως επιχείρημα το ότι νιώθουν σε τέτοιο βαθμό απειλή από την υπεροψία τους και τη ρήξη με τις αυτονόητες μορφές του politically correct, στην οποία τις οδηγεί η σεξουαλική απελευθέρωσή τους, που δεν ξέρουν πια πώς να συμπεριφερθούν «ως άνδρες», που «έχουν ευνουχιστεί»! Φτάνουν ορισμένοι στο σημείο να πιστεύουν πως ήρθε η ώρα να συγκροτηθεί ένα κίνημα υπεράσπισης των «ανδρικών δικαιωμάτων». Και δεν είναι λίγες οι γυναίκες που, όταν ακούν αυτές τις απελπισμένες ανδρικές κραυγές, τους συντρέχουν· πρόκειται για τις νεοφαλλοκρατικές ρητορικές στρατηγικής αντίστασης και υπεράσπισης της κυριαρχίας των ανδρών, οι οποίες τείνουν συνεχώς να υπερεκτιμούν τους μετασχηματισμούς της γυναικείας συνθήκης (και μάλιστα να αποδίδουν, ενίοτε, τις κατακτήσεις των γυναικών στη δική τους συνεισφορά, ακόμα και όταν αυτές οι κατακτήσεις έχουν αποτελέσει το αντικείμενο σφοδρών συγκρούσεων ανάμεσα στα γένη) και να υποτιμούν τα σταθερά χαρακτηριστικά της προκειμένου να αναπαραγάγουν τη νομιμοποίηση της κυριαρχίας τους.
Μέσα σε αυτή την αγορά παραστάσεων δεν λείπουν ούτε οι έμποροι της σωτηρίας της ψυχής ούτε οι έμποροι της σωτηρίας του πνεύματος, οι οποίοι, διεκδικώντας βασικό ρόλο στις πολιτικές διευθετήσεις των συγκρούσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, μέσω υπεράσπισης ελευθεριών και δικαίων, εξυπηρετούν, περισσότερο αντικειμενικά, τη νομιμοποίηση νέων μορφών κυριαρχίας: οι πρώτοι, με τον θεοκρατικό δογματισμό τους, αποσκοπούν στον μετασχηματισμό eo ipso της πραγματικότητας μέσω μιας μυθολογικής λειτουργίας της ανθρώπινης ουσίας· οι δεύτεροι – εμφορούμενοι συχνά από τη λογική της «λογολογίας» ενός χύδην «μετα-μοντερνισμού» και τις διανοητικές αλχημείες μιας filosofia debole, ενός νιτσεϊκού αντι-ανθρωπιστικού κυνισμού ή μιας σημειολογικο-λογοτεχνικής μόδας – καλλιεργούν την εστέτ λατρεία των γυναικείων ερωτικών «παρεκκλίσεων» άνευ αποτελέσματος και συνέπειας. Εντέλει, και οι μεν και οι δε συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην επιβεβαίωση του γεγονότος πως ένας από τους λόγους που η εποχή μας καταναλώνει τόσο συστηματικά και μανιωδώς διάφορες θεωρήσεις επί του κόσμου είναι γιατί δεν έχει μάθει να βλέπει αυτό τον κόσμο και την πολύ ειδική κατάσταση στην οποία αυτός τελεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
